Last but not least...

Ακόμη κι αν είναι ένα Ctrl +C Ctrl +V,
δεν φέρνω εδώ το τελευταίο πολιτικό μου πόστ.
Διαβάστε

byez

Quizaki

Με τα τρελά κέφια που έχω αυτές τις μέρες, και αφού είδα τις σειρές της εβδομάδας, θυμήθηκα μια ταινία που με είχε μαγέψει λίγο καιρό πριν. Αυτή τη στιγμή ακούω το εκπληκτικό της soundtrack. Δε λέω τίτλο, θα τον βρείτε μόνοι σας. Δίνω μόνο δύο hint.

"Death is a disease"
"Together we will live forever"

Γιούπι.

Με την ημερομηνία κατάταξης να πλησιάζει, είμαι στην ευχάριστη θέση να σας ανακοινώσω ότι ολοκλήρωσα τις σπουδές μου, σήμερα το πρωί. Ευχαριστώ όλους για τις ευχές σας, έπιασαν τόπο!

Californication

Ανασκόπηση σειρών.
Το Heroes αρχίδι και κουράδι. Το Prison break μας άφησε στα κρύα του λουτρού. Το Californication από την άλλη έκλεισε μια υπέροχη σεζόν χτες. Πολύ ευχάριστη σειρά, ο Duchovny δίνει ρέστα ως ξεπεσμένος συγγραφέας, και η μουσική επένδυση ακριβώς ότι χρειάζεται. Υπομονή ως το Lost...

Παρατήρηση

Το προηγούμενο μου ποστ, σχετικά με το νέο blog είναι το εκατοστό! Τώρα το πρόσεξα και είπα να το σχολιάσω... Τα κέφια όμως κινούνται προς το άλλο οπότε...

Ανακοινωση

Νέο βλογ

http://xwris-logo.blogspot.com
Ευχαριστώ.

Χαρτι

Δεν περιμενα οτι θα υπηρχε χαρτι που να θελει κανεις σχεδόν όσο το κωλοχαρτο όταν έχει κόψιμο.

Κι όμως τείνω να αλλάξω γνώμη...
Που είναι το χαρτί οεο;

ατιτλο

... and wait for the ricochet ...

Για να μπαίνουμε στο πνεύμα Φοίβο...

Και μελαγχολικός κρατώντας τίμιο λάβαρο
Ν΄ ανοίγει την πομπή ο εθνικός μαλάκας.

Απόψε που σου γράφω μπαίνω στον μήνα τον ένατο
Στο θάλαμο το ημίφως μου σκεπάζει την ψυχή
Σε θέλω, σε σκέφτομαι κι απλώς ονειρεύομαι
Σε σένα να τελειώνει αυτός ο κάτω κόσμος.

Εγώ που δε βρίζω, που αυτοπεριορίζομαι
Που ψάχνω μες τη γλώσσα μιαν αρχαία πηγή
Δυο χρόνια απ’ το χρόνο μου αφήνω τον κόσμο μου
Και ζω στο πίσω μέρος της δημιουργίας

Πληγές, βωμολοχίες κι αλλήλοταπεινώσεις
Κάτω απ΄ τη μπότα ενός επινοημένου διοικητή
Κι ο αέρας αόρατος στη βάση του δόρατος
Σφυράει το φύσημα του στην πομπή της ύβρης

Αδέσποτα

Με συγκίνησε ο άνθρωπος που πήρε το μόσχευμα που προοριζόταν για το Χριστόδουλο. Γεμάτος χαρά, τραγούδησε, γέλασε, έδειξε ζωντανός! Ξέρετε εκείνη την έννοια του ζωντανού που η καθημερινότητα και τα προβλήματα σβήνουν από επάνω μας, την περνάμε άλλο ένα χέρι κάθε Σαββατόβραδο αλλά το πρωί της Δευτέρας ξεθωριάζει και ξεκινάμε από την αρχή.

Σαν σάπιο φρούτο τον περιμένουν από κάτω οι θεόπιστοι μητροπολίτες του, μην και δεν προλάβουν να πάρουν τη θέση. Σαν το παιχνίδι που παίζαμε στα πάρτι, μουσικές καρέκλες, αλλά αντί για μουσική περιμένουν το «Αιωνία του η μνήμη».

Τελευταία είχα αναφέρει ότι και ο Χριστόδουλος είναι άνθρωπος, και είναι λογικό το να φθαρεί και να πεθάνει. Άνθρωποι είναι και οι μητροπολίτες. Φθονούν και λιγουρεύονται τη δόξα, τα κανάλια, την εύνοια της δεξιάς κυβέρνησης που στηρίζουν χρόνια. Γαλάζια παιδιά είναι και οι κληρικοί, τι νομίζετε…

Ψάχνω ποια βιβλία θα με συντροφεύσουν στα ελληνικά στρατά. Διαβάζω αυτό τον καιρό το «Η περί Θεού Αυταπάτη». Καλό και με σωστά επιχειρήματα αλλά κουραστικό. Ο Dawkins γράφει σαν εμένα, αλλά για τετρακόσιες σελίδες. Θα το αντέχατε; Είμαι ανοιχτός σε προτάσεις σας, αρκεί να χωράνε σε τσέπη παραλλαγής...

Λέγεται ανθρωπισμός.

Δεν πιστεύω ότι υπάρχουν καλοί ή κακοί άνθρωποι. Μόνο καλές και κακές πράξεις και συμπεριφορές. Ενίοτε, μου περνά από το μυαλό πως όλα αυτά τα δίποδα γύρω μου δεν είναι άνθρωποι. Μια μικρή μονάχα μειοψηφία τους.

Βλέπω κάποιον να πετάει ένα πακέτο τσιγάρα και να μην μπαίνει στον κάδο. Το κοιτάζει, γυρνάει από την άλλη και φεύγει. Το μαζεύω.

Αποφεύγω ένα τρακάρισμα μέσα στο πάρκινγκ του μετρό, με κάποια που κινείται παράνομα, και με ρωτάει αν είμαι μαλάκας. Απαντώ με το λογικό επιχείρημα ότι κινείται ανάποδα και εισπράττω ένα «ούργκ» και ένα νεύμα. Ούτε ο Caveman τέτοιο λεξιλόγιο.

Προχωράω, κινούμενος ανάμεσα στα αυτοκίνητα που παρκάρουν όπου μα όπου να ‘ναι, όντα που δεν μπορούν να περπατήσουν 100 μέτρα παραπάνω. Άπειρες φορές βλέπω την εικόνα, να κυκλοφορώ με ένα ρόπαλο του μπέιζμπολ και να σπάω παρμπρίζ…

Μπαίνω στο μετρό, τα εκδοτήρια όλα ελεύθερα. Δύο κυρίες να στέκονται πίσω μου και να αναστενάζουν που τις καθυστερώ, γιατί ήθελαν να βγάλουν από το ίδιο μηχάνημα…

Μπαίνω στο συρμό, και τη στιγμή που χαμηλώνω για να καθίσω, ανοίγοντας το βιβλιαράκι μου, αισθάνομαι κάτι να περνάει από κάτω μου, και βρίσκομαι στην αγκαλιά μιας κυρίας. Πέρασε από κάτω μου για να διεκδικήσει τη θέση. Ένα αγριεμένο βλέμμα από έναν μουσάτο αγουροξυπνημένο τύπο 123 κιλών, τη σήκωσε με συνοπτικές διαδικασίες…

Είναι μέρα αυτή; Είναι ζωή; Μερικοί με λένε θύμα, γιατί δεν είμαι σαν κι αυτούς. Δεν καταλαβαίνω γιατί στον αγώνα της ζωής οι άλλοι είναι αντίπαλοι και όχι συμπαίκτες.

Φιλοσοφίσματα...

Δεν συμβαίνει τίποτα. Προφανώς. Όταν το πρωί είσαι κλεισμένος σε ένα γραφείο, και τα μόνα παράθυρα που κοιτάς είναι τα Windows, ακόμη κι αν συμβεί κάτι, στην καλύτερη των περιπτώσεων θα το διαβάσεις σε λίγες λέξεις. Αν βέβαια κριθεί από κάποιους ως σημαντικό.

Άλλωστε καθένας μας έχει άλλες προτεραιότητες στη ζωή του. Ψέματα να σας πω; Δε με απασχολεί η μεταμόσχευση του Χριστόδουλου. Ούτε ο πρώτος είναι ούτε ο τελευταίος που την πάτησε. Ο γιος του Βούτση; Καθένας με την τρέλα του. Σάμπως καλύτεροι είναι εκείνοι που κλέβουν από εδώ κι από εκεί μέσω ομολόγων και χαρτοφυλακίων; Κάθε ιδεολογία με τον τρόπο της…

Σχεδόν τελείωσα με την πτυχιακή, και με αγχώνει η παράδοσή της. Αρχές Νοέμβρη μπαίνω φαντάρος και όσο να’ ναι με επηρεάζει κι αυτό στην ψυχολογία και το γράψιμό μου. Πράγματα που πρόσεχα πριν λίγο καιρό, με εκνεύριζαν, με εντυπωσίαζαν, σήμερα με αφήνουν αδιάφορο.

Αντί για είδηση ή σχόλιο σήμερα, τροφή για σκέψη σε όλους σας που παρακολουθείτε τα κανάλια και τις εφημερίδες, μην βήξει ο Σημίτης και ρίξει το Γιωργάκη. Αξίζει;

Πέρα από την καθημερινότητά μας, τα προβλήματα και τις χαρές μας, πρέπει να μας απασχολούν οι αηδίες τους; Τι έχουμε να περιμένουμε; Μας επηρεάζει σε κάτι το ποιος θα είναι τελικά αρχηγός του ΠΑΣΟΚ; Ούτως ή άλλως δεξιά πολιτική θα ακολουθήσει… Μας επηρεάζει η κατάσταση του Χριστόδουλου περισσότερο από οποιουδήποτε ανθρώπου που χειρουργείται αυτή τη στιγμή;

Αφήστε τους λοιπόν να βγάζουν μαύρες και ζήστε τη ζωούλα σας. Όσο τους νοιάζει αυτούς για εσάς να νοιάζεστε κι εσείς για εκείνους.

Ίσως έπρεπε αυτό να είναι το τελευταίο μου κείμενο πριν φύγω για το στρατό. Όμως τώρα το αισθάνθηκα, τώρα σας το δίνω…

Τελικά και άλλοι είναι...

...κομμάτια

Ανέκδοτο επίκαιρο για εμένα κι άλλους 3. Τουλάχιστον.

Είναι ένα κουνελάκι που χαίρεται τη ζωή του, έχει βγει έξω να
ξεκουραστεί και όπως δεν πρόσεξε, πλησιάζει μια αλεπού και
του ορμάει.
- Χα χα χα! Θα γίνεις ωραίο γεύμα!
- Δεν γίνεται να με φας! Όχι τώρα! Πρέπει να
περιμένεις μερικές μέρες τουλάχιστον!
- Καλά, είσαι σοβαρός? Τώρα θα σε φάω!
- Μα σε λίγες μέρες τελειώνω τη διατριβή μου με τίτλο "Η
Υπεροχή των Κουνελιών σε σχέση με τις Αλεπούδες και τους
Λύκους"
- Α, δεν πας καλά, όλοι ξέρουν ότι τα κουνέλια δεν
έχουν καμία τύχη απέναντι στις αλεπούδες!
- Ε, αν δεν πιστεύεις, έλα στη φωλιά μου να τη
διαβάσεις και να πειστείς. Αν δεν πειστείς, να με φας.
Πείθεται η αλεπού, πάει στη φωλιά του κουνελιού.....και δεν
ξαναβγαίνει ποτέ....
Επαναλαμβάνεται το ίδιο σκηνικό, μόνο που ο κυνηγός αυτή τη
φορά είναι ένας λύκος που καταφέρνει και στριμώχνει εύκολα
το κουνέλι.
- Μμμμ, τι ζουμερό μεσημεριανό είσαι εσύ!
- Κάτσε, περίμενε, δεν μπορείς να με φας! Περίμενε
μερικές μέρες!
- Ίσως δεν πρέπει να σε φάω, φαίνεσαι πειραγμένος στο
κεφάλι! Με δουλεύεις?
- Όχι, σε μερικές μέρες τελειώνω τη διατριβή μου "Η Υπεροχή
των Κουνελιών σε σχέση με τις Αλεπούδες και τους Λύκους" και
είναι κρίμα!
- Άσε ρε φίλε! Γίνονται αυτά;
- Περίμενε! Περίμενε! Αν δε με πιστεύεις, έλα στη
φωλιά μου να τη διαβάσεις και να πειστείς. Αν δεν
πειστείς, να με φας.
Πάνε στη φωλιά του κουνελιού μπαίνουν μέσα και
πάει ο λύκος, δεν ξαναβγήκε ποτέ....
Σε κάποια άλλη χαζοχαρούμενη στιγμή του κουνελιού,
περνάει μια φίλη του κουνέλα.
- Τι νέα; Φαίνεσαι χαρούμενος!
- Καλά μωρέ, τέλειωσα τη διατριβή μου και ξελασκάρισα λίγο.
Ήταν πολύ επιτυχημένη!
- Μπράβο! Τι θέμα είχε?
- «Η Υπεροχή των Κουνελιών σε σχέση με τις Αλεπούδες και
τους Λύκους»!
- Εεεχμμμ.... είσαι σίγουρος; Δεν μου ακούγεται πολύ σωστό
αυτό!
- Ναι σου λέω! Αν θες έλα να τη διαβάσεις!
Πηγαίνουν στη φωλιά του κουνελιού, κατεβαίνουν, ήταν λίγο
ακατάστατα βέβαια, αλλά ήταν μια γεμάτη εβδομάδα με την
παρουσίαση κι όλα αυτά, οπότε κατά σειρά εμφανίσεως βλέπει η
κουνέλα ένα κρεβάτι άνω-κάτω, έναν υπολογιστή ταλαιπωρημένο,
χαρτιά παντού, ένα σωρό από κόκκαλα αλεπούς, ένα σωρό από
κόκκαλα λύκου και ένα θεόρατο χορτασμένο λιοντάρι!!!

Ηθικόν Δίδαγμα της ιστορίας:

Ο τίτλος της πτυχιακής σου δεν έχει σημασία.
Το αντικείμενο της πτυχιακής σου δεν έχει σημασία.
Η έρευνα στην πτυχιακή σου δεν έχει σημασία.

Αυτό που έχει σημασία είναι ο Επιβλέπων Καθηγητής...

Περαστικά μας...

Δεν κουνιέται...

φύλλο. Είμαι σε άδεια όλη την επόμενη εβδομάδα με στόχο την ολοκλήρωση της πτυχιακής μου και συνεπώς το ΠΤΥΧΙΟΟΟ! Wish me luck and courage...

Πολύ θέλει το δάχτυλο;

6 ώρες PC στο γραφείο, άλλες 6 σπίτι για την πτυχιακή, ο δείκτης του δεξιού χεριού είναι πλέον διακοσμητικό στοιχείο στην υπόλοιπη μούτζα... Λεω να παω ορθοπεδικό να βάλω κανένα ναρθηκάκι γιατί όσο περνάει η ώρα χειροτερεύει...

Βαρβαρότητα

Αναρωτιέμαι τελευταία μήπως ο Πολύδωρας είχε δίκιο. Μήπως όντως τον είχαν βάλει να κάνει μια αγγαρεία, να εκτίσει μία ποινή. Πως αλλιώς μπορεί να χαρακτηριστεί η ιστορία του αλλά και της Μαριέττας Γιαννάκου;

Και οι δύο, είναι μάλλον προφανές ότι δεν έκαναν όσα έκαναν αυτή την τετραετία γιατί ξύπνησαν στραβά. Η Ευρωπαϊκή ένωση επέβαλε τις αλλαγές στην παιδεία σε όλα τα κράτη μέλη. Η Ελλάδα δεν μπορούσε να κάνει αλλιώς, ανεξάρτητα από το ποιο από τα δύο μεγάλα κόμματα θα ήταν κυβέρνηση. Έβαλε μπρος η Μαριέττα και έκανε τις αλλαγές, άνοιξε το δρόμο για την ιδιωτική εκπαίδευση, απαξίωσε τη δημόσια και δωρεάν παιδεία. Παράλληλα, της είπαν να βγάλει ένα βιβλίο ιστορίας πιο εξευγενισμένο και φιλικό ακόμη και προς τους Τούρκους. Είμαστε ανώτεροι άνθρωποι εμείς. Και το έκανε.

Ο Βύρωνας έπρεπε κάπως να ηρεμήσει τις μάζες. Έτσι του είπε ο Κωστάκης δηλαδή. Να διαλύσει τις διαδηλώσεις. Το είχε πει ο άνθρωπος. Δεν ήθελε να αποφευχθούν οι φασαρίες αλλά να σταματήσουν οι πορείες. Αυτό του είπαν, αυτό έκανε.

Δεν τους πέταξε στα σκουπίδια λοιπόν ο Καραμανλής; Τους καταδίκασε σε εκλογική ήττα, γιατί μη μου πείτε ότι δεν ήξερε τι αντίκτυπο θα είχε στην εικόνα τους αυτό το «δεξιό» πρόσωπο της αδιαφορίας για την γνώμη του πολίτη.

Θυμάμαι τον κ. Καλό, να ισχυρίζεται ότι οι διαμαρτυρόμενοι είναι μια μειοψηφία και ότι ο λαός θέλει τις αλλαγές στην παιδεία. Τότε γιατί είναι εκτός Βουλής η Μαριέττα και ο Πολύδωρας που την σιγοντάριζε; Πότε θα μάθετε Έλληνες να ρωτάτε το λαό τι πραγματικά θέλει; Τρεις μήνες κάθε Πέμπτη είχατε ραντεβού με τους διαδηλωτές. Δεν σας έφτανε για να καταλάβετε ότι είναι ώρα για δημοψήφισμα; Για άμεση δημοκρατία! Γιατί για μένα και για πολλούς, πραγματική δημοκρατία είναι η δημοκρατία της Αρχαίας Αθήνας.

Πολύ θέλει ο άνθρωπος;

Ο Δημήτρης είναι φαντάρος. Την Πέμπτη πήγε στη Χίο, 1η μετάθεση. Πήρε άδεια για να έρθει για μάθημα. 4 ημέρες. Πέρασε τις 2μιση μέσα σε ένα πλοίο σε ένα λιμάνι.
Ο Αλέξανδρος είναι φαντάρος. Πέρασε 4 μήνες στις Φέρρες και ήρθε από χτες στην Εθνική Άμυνα. Δεν ήθελε να μπει. Ακόμη και στην Άμυνα.
Ο Μολώχ περιμένει τι θα του γράψει η μοίρα του. Ακόμη δεν μπορεί να χωνέψει το μάταιον της υπόθεσης και πολλά ακόμη. Αυτό το "και επιστήμων να είσαι, σκατά θα καθαρίζεις". Τον κόσμο που δεν σκέφτεται, γιατί δεν έχει μάθει να σκέφτεται. Τους κοριούς στα κρεβάτια. 2007. Την υποκρισία του στρωμένου κρεβατιού και της καλογυαλισμένης αρβύλας. Το συντηρητισμό στα κεφάλια μας. Το μόνιμο "Φαντάροι είστε εσείς, εμείς κάτσαμε 5 χρόνια". Δεν έχει αλλάξει ο κόσμος μας λέτε δηλαδή; 20-25 χρόνια πέρασαν κι όλα έμειναν ίδια;
Τα χειρόγραφα πιστοποιητικά του στρατού. Τη Βάση Δεδομένων σε μεγάλα τετράδια, κιτρινισμένα, σκονισμένα...
Και κάθε μέρα μπαίνουν κι άλλα, και είναι ύστερα να θες να μπεις;

Προσθέτω και ένα βίντεο της καθημερινότητάς μου.

Με ποιο σκεπτικό;

α)Ενώνεται το υπουργείο δημοσίας τάξης με το εσωτερικών;
β)Υφυπουργός για τη δημόσια τάξη μπαίνει ένας ανώτατος στρατιωτικός; Πόλεμο με τους ταραξίες;
γ)(προσθήκη στο β) και χωρίς μπουσίντο
δ) δε χωρίζεται το γαμημένο μεταφορών από το επικοινωνιών;

Είμαι κάπου λάθος;

Φρίκη

Και να που τελείωσαν τα πανηγύρια και οι γιορτές και πάμε πάλι μια απ’ τα ίδια. Πάλι καλά τον πρώτο χρόνο θα είμαι φαντάρος και δεν θα με αγγίζουν ιδιαίτερα τα όσα γίνονται έξω.

Σκέψεις που κρατάω από αυτές τις εκλογές:

Η συμμετοχή στις εκλογές ήταν κάτω από 75%. Δηλαδή το ένα τέταρτο του κόσμου δεν ασχολήθηκε καθόλου με το θέμα.

Από αυτό το 75%, η ΝΔ πήρε το 42%. Άρα ούτε τους μισούς, από τα τρία τέταρτα. Πως ένα τέτοιο νούμερο βγάζει κυβέρνηση; Αλλά ακόμη κι αν το δούμε χωρίς να λάβουμε υπ’ όψιν την αποχή, το 42% σαν ποσοστό είναι ικανό να κυβερνήσει; Ή καλύτερα είναι αντιπροσωπευτικό; Δηλαδή σε μια σωστή δημοκρατία δεν πρέπει να υπερισχύει η πλειοψηφία; 50+ % χρειαζόταν κανονικά, όλα τα άλλα συστήματα είναι παραμύθια. Θα μου πεις δε θα βγάζαμε κυβέρνηση ποτέ. Λάθος. Δεν είναι ανάγκη να έχεις αυτοδυναμία για να κυβερνήσεις. Μπορείς απλώς να συνεργαστείς με αυτούς που εξέλεξαν οι υπόλοιποι πολίτες. Άλλωστε ποιος ο λόγος να τους βάζεις στη Βουλή αν έχεις αυτοδυναμία;

Αναρωτιόμουν πως γίνεται να βγαίνει πάλι η Ν.Δ. Όχι ότι ήθελα το ΠΑΣΟΚ αλλά αισθάνομαι ότι μας περνάνε για ηλίθιους. Ότι αφού έγιναν τόσα εδώ και 3μιση χρόνια και τους ξαναβγάλαμε, σημαίνει ότι έχουμε ανοχή να φάμε πολλά ακόμα στη μάπα… Ένας φίλος, φαντάρος, μου επεσήμανε ότι ο όγκος των ψηφοφόρων είναι σαν αυτούς που γνωρίζει στο στρατό. Αγράμματοι άνθρωποι, χωρίς κανένα μορφωτικό στοιχείο, με μόνα ενδιαφέροντα τα αυτοκίνητα και τη μπάλα. Η πολιτική τους θέση καθορίζεται είτε από την οικογένειά τους, είτε από κάτι που άκουσαν στο καφενείο του χωριού, δεν είχαν κάτι άλλο να το συγκρίνουν, και το ενστερνίστηκαν…

Είναι χαρακτηριστικό και ελπιδοφόρο, το γεγονός ότι στα αστικά κέντρα όπου η πληροφόρηση είναι παντού, το ίντερνετ τροφοδοτεί τις σκέψεις και αναπόφευκτα η συνείδηση ελάχιστα πιο ενεργή, τα δύο μεγάλα κόμματα από το 80% του 2004 έπεσαν στο 70-72%.

Μεταφέρω από τον Χάρη και τον ευχαριστώ...

Το πρωι δουλευω μηχανογραφηση σε ενα οργανισμο, το απογευμα δουλευω την πτυχιακη, το βραδυ γραφω για την εφημεριδα. 6 μήνες πριν ξυπνουσα το πρωι, χαζευα λίγο παρέα με τον καφέ μου. Διάβαζα 1-2 βιβλία την εβδομάδα. Τώρα δεν τα αγγίζω. Σπαταλάω συνολικά 10 ώρες την ημέρα δουλεύοντας και βγάζω γύρω στα 900. Μόλις τα παίρνω ξαμολιέμαι στα μαγαζιά να παραμυθιαστώ με κάτι. Να πω ότι έπιασε τόπο η δουλειά. Καταλήγω πολλές φορές σε βιβλία. Αφήνω τον εαυτό μου να πιστέψει ότι θα τα διαβάσει. Σύντομα να, το μεσημέρι, η το βράδυ πριν τον αγχωμένο ύπνο -πόσες ώρες ακόμη μέχρι να ξημερώσει-. Απολογισμός; Ένα βουναλάκι βιβλία που ξεκίνησα αλλά ποτέ δε συνέχισα... Και ο στρατός περιμένει. Εκεί θα τα διαβάσεις μου λένε οι φίλοι... Το μυαλό θέλει άλλα. Θέλει να κλείσει τα μάτια μπαίνοντας και να τα ανοίξει βγαίνοντας. Και όταν βγει να βρει έναν άλλο κόσμο, σαν αυτόν που ονειρεύεται ότι υπάρχει στην Ιρλανδία ή την Αγγλία... Όπου όταν διαβάζεις, οι φαντάροι δε σε ρωτάνε αν δίνεις πανελλήνιες...
Χάρη ευχαριστώ που με έβαλες λίγο μπρος, και που φιλοξένεις κάτι που ίσως έπρεπε να έβαζα στο blog μου...

Γιατί;

Θα αρχίσω να καταγράφω πράγματα και πρόσωπα που με διώχνουν από την Ελλάδα μέρα με τη μέρα.

-Το εκλογικό της σύστημα
-Η απόρριψη κάθε ιδέας συνεργασίας μεταξύ των κομμάτων
-Ο Γιακουμάτος
-Ο στρατός που με περιμένει
-Ο μεγάλος κάδος της γειτονιάς μου
-Τα χρόνια που πέρασαν έτσι και δεν θα τα πληρωθώ ποτέ
-Το ότι είμαστε μαγαζάκι της Ε.Ε. όταν δεν μας συμφέρει και το ξεχνάμε όταν μιλάμε για μισθούς και τιμές


Έχουν να δουν τα μάτια σας στο νέο theme... Είστε ελεύθεροι να συνεισφέρετε. Μπορεί κάτι να μην το έω σκεφτεί ακόμη...

Φωνή βοόντως

Μια από τις ωραιότερες φράσεις που διάβασα τις τελευταίες μέρες είναι ότι με την απειλή «Αυτοδυναμία ή εκλογές», ο Καραμανλής καταλύει το πολίτευμα. Δεν επιθυμεί μια Βουλή όπου μπορούν να συμμετέχουν ΟΛΟΙ οι εκπρόσωποί μας, σύμφωνα με το πολίτευμα, αλλά τη δική του προσωπική βουλή που θα κάνει ότι γουστάρει. Σκεφτείτε σας παρακαλώ πολύ καλά τι θα ψηφίσετε, στηριζόμενοι όχι στην ψήφο των γονιών σας και όσων σας πότισαν, αλλά όσα είδαν τα μάτια σας εδώ και 25 χρόνια, και κυρίως τα τελευταία 3μιση.

Νοσηρή σκέψη

κανένας μα κανένας από τους ανθρώπους που συναναστρέφομαι δεν θα ψηφίσει, ούτε και έχει ψηφίσει Ν.Δ. Ή εγώ έχω πολύ στενό κύκλο γνωριμιών, ή η κυβέρνηση καθορίζεται από εντελώς διαφορετικό δείγμα ανθρώπων. Μετράμε ώρες προς το τέλος...
Πάλι καλά που τον πρώτο χρόνο θα τον περάσω στη θητεία, αφού δεν την έκανε εξαμηνη όπως μου εταξε ο κ. Σπήλιος...

Απάντηση

έστειλα ένα e-mail στον κ. Κακουλίδη, στο οποίο έλεγα πάνω κάτω τα ίδια με αυτά που έλεγα στη στήλη. Παραδόξως μου απάντησε αυθημερόν. Στην πατερναλιστική/ συμβουλευτική του απάντηση έλεγε:

«Αγαπητέ Απόστολε,

Ισως δεν ήσουν ένας προσεχτικός τηλεθεατής χθες. Γιατί αν ήσουν, θα διαπίστωνες, ότι αναφερόμουν στους συγκεκριμένους νέους που παρουσίαζε το ρεπορτάζ με το... "φραπόγαλο" στο χέρι να "χαβαλεδιάζουν" με την περί ασύμμετρης απειλής ερώτηση, αναδεικνύοντας έτσι και την λεξιπενία τους, και όχι γενικώς στη νεολαία μας.

Βεβαίως και γνωρίζω ότι η νεολαία μας είναι αυτή της οποίας και συ αποτελείς τμήμα και την οποία αγαπώ, σέβομαι και θαυμάζω.

Φιλικά,

Γιάννης Κακουλίδης»

Καθησυχαστικός, με ώθησε στο να βγάλω τον εαυτό μου έξω από το πακέτο αυτής της γενιάς. Λάθος και εδώ αλλά βαρέθηκα.

Επειδή η φράση του ερχόταν σε αντίθεση με τα όσα είπε στη συνέχεια, θεωρώ ότι ήταν απλώς μια ατυχής – παρεξηγήσιμη – στιγμή, η οποία δεν συνάδει με τη γενικότερη εικόνα του συγγραφέα. Το ξεχνάμε λοιπόν και όλα καλά…

I am a million miles away...

This hotel bar is full of people,
The piano man is really laying it down,
The old bartender is as high as a steeple,
So why tonight should I wear a frown?

The joint is jumpin' all around me,
And my mood is really not in style,
Right now the blues flock to surround me,
But I'll break out after a while.

Yes I'm a million miles away,
I'm a million miles away,
I'm sailing like a driftwood,
On a windy bay,
On a windy bay.

I'm a million miles away,
I'm a million miles away,
But I'm sailing like a driftwood,
On a windy bay,
On a windy bay.

Why ask how I feel,
Well, how does it look to you?
I fell hook, line and sinker,
Lost my captain and my crew.

I'm standing on the landing,
There's no one there but me,
That's where you'll find me,
Looking out on the deep blue sea.

There's a song on the lips of everybody,
There's a smile all around the room,
There's conversation overflowing,
But I sit here with the blues.

This hotel bar has lost all its people,
The piano man has caught the last bus home,
The old bartender just collapsed in the corner,
Why I'm still here, I just don't know,
I don't know.

I'm a million miles away,
A million miles away,
I'm sailing like a driftwood on a windy bay,
On a windy bay.

I'm a million miles away,
A million miles away,
I'm sailing like a driftwood on a windy bay,
Send me away...

Χωρίς Λόγια

http://teacherdudebbq.blogspot.com/2007/09/beaten-up-for-taking-pictures.html

Είναι να μην ντρέπεσαι; Είναι να μη σκέφτεσαι να πας για μεταπτυχιακό στην Αγγλία και να μη γυρίσεις ΠΟΤΕ;

Ντροπή κ. Κακουλίδη

Σε εκπομπή του Άλτερ, με αντικείμενο τις εκλογές φυσικά, μίλησαν σε βίντεο κάποια νέα παιδιά που είπαν ότι η ασύμμετρη απειλή είναι το κράτος. Την έκφραση αυτή είχα χρησιμοποιήσει και εγώ, καθώς εμένα με τρομοκρατεί η ανικανότητα του υπάρχοντος κράτους να περιορίσει μια κατάσταση χάους. Ο συγγραφέας Γιάννης Κακουλίδης, κάποτε στις λίστες του ΠΑΣΟΚ, πιο πρόσφατα στο Συνασπισμό, είπε κάτι το οποίο με προσέβαλε, και φαντάζομαι πολλά από τα νέα παιδιά: «Ε καλά, αυτοί που τα λένε είναι τα ίδια παιδιά που λένε ότι την σημαία την κατέβασε ο Απόστολος Γκλέτσος». Μόνο ο Ανδρουλάκης, ο σημερινός πασόκος έσπευσε να πει ότι κάτι τέτοιο αδικεί την νεολαία. Ο Κακουλίδης τον απέτρεψε και άρχισε να εξυμνεί την αριστερά.

Κ. Κακουλίδη

Να μην πω τι την κάνω την αριστερά σου, όταν απαξιώνεις τις ιδέες και τις απόψεις μιας νεολαίας που διαβάζει και σκέφτεται 100 βήματα μπροστά από τον καθένα σας. Ίσως στα βιβλία σου να είσαι καλός, δεν είχα την τύχη να διαβάσω κάτι, και στις ταινίες σου επίσης. Στον πολιτικό λόγο όμως για μένα ήταν μεγάλο φάουλ η φραση σου αυτή. Αισθάνθηκα ότι προσβάλεις εμένα προσωπικά, επειδή ήταν και δική μου σκέψη η «απειλή» του κράτους. Και σίγουρα δεν έγραψα ποτέ ότι τη σημαία κατέβασε ο Γκλέτσος. Δεν είναι δυνατόν ένας άνθρωπος της αριστεράς και του πνεύματος όπως εσύ να τσουβαλιάζεις ολόκληρη τη γενιά μου. Γιατί και 200-300 βιβλία έχω διαβάσει στη ζωή μου, και παρακολουθώ και κυρίως σκέφτομαι τα όσα βλέπω γύρω μου.

Διαγνωση του doc.

Οξεία Κυνάγχη για άγνωστους λόγους. Μου πήραν και σάλιο για ανάλυση. Αμέ!

Ανασκόπηση ζωής.

Είμαι άρρωστος εδώ και 3 μέρες με πονόλαιμο και δέκατα. Καμία αλλαγή από μέρα σε μέρα. Αυτή τη βδομάδα θα βρεθώ με τον καθηγητή της πτυχιακής μου για further orientation. Σήμερα είχα ένα υπέροχο γεύμα με το κορίτσι μου. Για λίγο ξέχασα ότι δουλεύω αύριο. Πάω στην πλατεία να βγάλω φώτο στη συγκέντρωση του Συριζα για την εφημερίδα. Τέλειωσα τα Friends για 4η φορά. Είδα το 3ο επ. του IT crowd και το 1ο του Californication. Σας εύχομαι μια καλή εβδομάδα. Καλύτερη από την προηγούμενη τουλάχιστον...

Όμορφο στην θλίψη του...

Άργησα λίγο, αλλά έμαθα ότι η ηθοποιός Μαρία Μπονέλου έφυγε από τη ζωή, λίγους μόλις μήνες μετά το θάνατο του συζύγου της. Έπασχε από Αλτσχάιμερ εδώ και χρόνια. Ο Σωτήρης φαίνεται ότι της έδινε τη δύναμη να κρατιέται. Όταν έφυγε εκείνος είχα ακούσει να λένε ότι εκείνη δεν είχε καταλάβει απόλυτα τι συμβαίνει. Δεν μπόρεσα να το πιστέψω και μάλλον καλά έκανα. Της εύχομαι καλό ταξίδι και χαίρομαι γιατί σίγουρα θα είναι καλύτερα εκεί. Στην αγκαλιά του.

τΙ;

Δεν έχω αποφασίσει τι θα ψηφίσω. Σίγουρα όχι ΝΔ. Λογικά ούτε ΠΑΣΟΚ. Το ΚΚΕ είναι σαν να ζει σε ένα όνειρο και δε θέλω να το ξυπνήσω. Σύριζα (να μου κοπεί) γιατί οι αριστεροί είναι συνήθως τα χειρότερα αφεντικά. ΛΑΟΣ ποτέ. Έλα όμως που θέλω να ψηφίσω ένα κόμμα πλην των δύο μεγάλων το οποίο να έχει ούτως ή άλλως μπει στη Βουλή για να μην πάει χαμένη η ψήφος μου…

Τέτοιες στιγμές...

Δεν θέλουν λέξεις.
Στο καλό, αγαπημένε μου από τους 3 tenors...

Αν και αναποφάσιστος...

το βρήκα υπέροχο. Θα ήθελα να το δω στην τηλεόραση και να βγαίνει ο κάθε μπούλης ή φασίστας να λέει τα δικά του...

Τέλος

Summer's almost gone
Summer's almost gone
Almost gone
Yeah, it's almost gone
Where will we be
When the summer's gone?
Morning found us calmly unaware
Noon burn gold into our hair
At night, we swim the laughin' sea
When summer's gone
Where will we be
Where will we be
Where will we be
Morning found us calmly unaware
Noon burn gold into our hair
At night, we swim the laughin' sea
When summer's gone
Where will we be
Summer's almost gone
Summer's almost gone
We had some good times
But they're gone
The winter's comin' on
Summer's almost gone

Μα που να πάααω...

Είχα μια κούτα στο σπίτι από μια πρόσφατη αγορά. Πήγα το πρωί της Κυριακής να την πετάξω και δε χώραγε στους κάδους. Όχι λόγω μεγέθους αλλά επειδή αδειάζουν μια φορά τη βδομάδα… Την έβαλα στο αμάξι και πήγα να βρω ένα μπλε κάδο, μιας και ήταν ανακυκλώσιμη. Πέντε λεπτά με το αμάξι και θέλετε και ανακύκλωση σε μόνιμη βάση; Με αυτό το πλευρό… «Αν θέλείς μπορείς να το κάνεις» μου λένε… «Μην τα ρίχνεις όλα στο κράτος»… Πειράζει που θέλω ένα κράτος που να απλουστεύει όλες τις διαδικασίες για χατίρι του ατόμου αλλά και του συνόλου; Μάζεψε τα και φύγε θα μου πεις... Τι κάθεσαι και γκρινιάζεις; Σωστά. Γιατί εκεί φτάσαμε. Να μας διώχνουν και να μας θυμούνται όταν είναι να ψηφίσουμε.

Πήξιμο...

7:40 στην αποβάθρα στην Πλακεντία, 8:10 στο Μέγαρο...
Γιατί να κατεβαίνεις στην Αθήνα στριμωγμένος από την αφετηρία και μια διαδρομή που θα έπρεπε να είναι 15 λεπτά την κάνεις μισή ώρα; Ως κι εκεί η τσιγκουνιά; Οικονομίες κλίμακας ώστε το μετρό να μετακινείται με τους περισσότερους δυνατούς επιβάτες μέσα μην καίμε τσάμπα ρεύμα. Και η ποιότητα; Πάει περίπατο; Κι άσε το Λιάπη να διαφημίζει τα κατορθώματά του... Αλήθεια, γιατί αντί για Άμυνα-Αιγάλεω δεν κάνουν Πλακεντία-Μοναστηράκι τη γραμμή; Γιατί όλα να πηγαίνουν Αιγάλεω αλλά μόνο τα μισά Πλακεντία; Β’ Αθήνας δεν είναι το Χαλάνδρι, τα Βριλήσσια και τα Μελίσσια κ. Λιάπη; Πως σας ξέφυγαν…

Μικρά

Προς κ.κ. υπουργούς, δημοσιογράφους και λοιπούς πολιτικούς. Τα μάρμαρα δεν καίγονται. Οι άνθρωποι ναι.

Είδα το βίντεο διαφήμιση της Έφης Σαρρή. Σταυρώστε με φωνάζει κι άλλο που δε θέλουμε. Κι αυτήν και καμιά τριακοσαριά ακόμη επίδοξους βουλευτές.

Πιστεύω στην Ελλάδα, πιστεύω στο Χριστό. Ο ίδιος βέβαια μπορεί να έχει άλλη άποψη καθώς το σούπερ μίνι φορεματάκι σας με το αβυσσαλέο ντεκολτέ δε συνάδει ιδιαίτερα με το θρησκευτικό συναίσθημα των χριστιανών…

Δεν καταλαβαίνω πως γίνεται αυτό. Πως επιτρέπουμε στους πολιτικούς αρχηγούς να πουλάνε ψήφους και τις διαφημίζουν με πρόσωπα – στερεότυπα. Ύστερα τους ενοχλούσε η Πάνια που έκανε νούμερα με τον Κατέλη και τον μίστερ γαρδούμπα.

Θα σας έβαζα και στοίχημα ότι αν κατέβαινε ο Κατέλης στις επόμενες τα ποσοστά του θα ήταν υψηλότερα από πολλούς ανθρώπους της διανόησης. Τρέμε Ανδρουλάκη.

Είναι τρομακτικό το να ξέρεις ότι οι άνθρωποι που θα κυβερνούν τη χώρα τα επόμενα χρόνια καθορίζονται

Α)λόγω κληρονομικότητας. Α ρε πατέρα, εγώ κληρονομώ την καράφλα και άλλοι την πρωθυπουργία…

Β)λόγω αναγνωρισιμότητας. Στις επόμενες δημοτικές θα είμαι ανεξάρτητος υποψήφιος. Το καλό που σας θέλω να θυμάστε το όνομά μου!

Γ) γιατί είναι πλέον κάλτ. Βεργής, Σαρρή και λοιπά φαινόμενα μόνο έτσι μπορείς να τα χαρακτηρίσεις. Άνθρωποι χωρίς καμία επαφή με την πολιτική που πουλάνε την τρέλα τους για πρωτοπορία…

Φοβάμαι.

Προσωπικά πιστεύω ότι κάποιες φωτιές προέκυψαν από εμπρησμό, κάποιες από ατυχήματα, άλλες από τσιγάρα, σκουπίδια και πυλώνες της ΔΕΗ. Όλες όμως ανεξαιρέτως επεκτάθηκαν εξαιτίας της ανικανότητας όλων των υπευθύνων. Εξαιτίας της απουσίας ζωνών πυρασφάλειας, της απουσίας ομάδων ελέγχου και πρόληψης και σε τελική ανάλυση της παντελούς έλλειψης οργάνωσης. Πριν καν αρχίσει το καλοκαίρι, όλοι ξέραμε ότι μια μέρα με υψηλή θερμοκρασία και το βοριαδάκι στο φόρτε του οι φωτιές θα είχαν την τιμητική τους… Γιατί να μην έχει προβλέψει κανείς τα ακριβή μέτρα που θα πρέπει να ληφθούν ή και τις ενέργειες που θα γίνουν σε περίπτωση έκτακτης ανάγκης;
Ο τρομοκράτης είναι η εξουσία που δεν μπορεί να ανταπεξέλθει στα καθήκοντα της. Δεν ξέρω για σας αλλά εμένα αυτό με τρομοκρατεί σε κάποιο βαθμό...

Αυτό μου έχει σπάσει άντε μην πω...

Ουστ

Σε φίλο που μένει στη Β’ περιφέρεια Αθήνας ήρθε ένα πρωί ένας προσωπικός φάκελος από το Υπουργείο Μεταφορών, με το όνομά του απ’ έξω. Τον άνοιξε όλο αγωνία να δει περί τίνος πρόκειται, μήπως ήταν για τίποτα σημαντικό βρε αδερφέ, κοτζάμ υπουργείο να στέλνει αλληλογραφία ειδικά σε εκείνον κάτι θα έγινε σου λέει.

Τι είχε μέσα; Το χάρτη συγκοινωνιών της Ανατολικής Αττικής σε νέα βελτιωμένη βερσιόν, με τη φωτογραφία του Λιάπη και ένα μήνυμα το οποίο πάνω κάτω έλεγε ότι χάρη στον ίδιο και το υπουργείο που εκείνος διαχειρίζεται, οι συγκοινωνίες έχουν αναβαθμιστεί. Σιγά μην ανακαλύψατε και τον τροχό. Δε λέω καλή δουλειά κάνατε, όχι όμως κάτι πέρα από αυτό που ΟΦΕΙΛΑΤΕ να κάνετε σε μια ευρωπαϊκή πρωτεύουσα.

Τι ακόμη πρέπει να γίνει;

Α. Πυκνότερα δρομολόγια λεωφορείων, ειδικά σε απομακρυσμένες περιοχές και εξασφάλιση πραγματοποίησής τους με απόλυτη ακρίβεια

Β. Εκπαίδευση των οδηγών, όχι μόνο σε ότι αφορά τη δουλειά τους αλλά και τη συμπεριφορά τους απέναντι στον επιβάτη. Για ότι πρόβλημα προκύπτει, να υπάρχει ένα γραφείο παραπόνων που θα βλέπει τα πράγματα από τη μεριά του επιβάτη και όχι του οδηγού. Είστε εταιρεία, είμαστε πελάτες σας. Το μονοπώλιο ουδείς αγάπησε.

Γ. Την καθιέρωση δρομολογίων μετρό, ανά μία ώρα σε 24ωρη βάση

Δ. Τη δημιουργία περισσοτέρων χώρων στάθμευσης γύρω από τους σταθμούς μετρό, με 24ωρη φύλαξη, έστω κι αν προϋποθέτει ένα χαμηλό αντίτιμο.

Ε. Να μην ξανακούσω στο μετρό «Ο ανελκυστήρας στο σταθμό Κεραμεικός είναι εκτός λειτουργίας, παρακαλούμε συνεχίστε προς Αιγάλεω».

Με εκνευρίζει η σημαία στον Αντ1

Δεν καταλαβαίνω με ποια λογική την έβαλαν. Λες και χρειαζόμασταν ενίσχυση της εθνικής μας συνείδησης για να περάσουμε πιο ανώδυνα τη μπουρδελοκατάσταση...

ΠΡΟΣΘΗΚΗ

Αυτό βέβαια μου θυμίζει που ζω και γιατί έχω δεξιά κυβέρνηση και τον Άδωνι να ετοιμάζεται για τη βουλή...

Με την πρώτη σταγόνα εκλογών, σκοτώθηκε το καλοκαίρι…

Είστε τώρα έτοιμοι για εκλογές εσείς δηλαδή; Ακόμα δεν γυρίσαμε καλά καλά από τις διακοπές οι περισσότεροι, ούτε τα σχολικά των παιδιών δεν προφτάσαμε να αγοράσουμε και άντε πάλι θα τρέχουμε στα χωριά για να διαλέξουμε τους επόμενους. Τους καλύτερους από κάθε προηγούμενο, που θα μας βγάλουν από τη μιζέρια μας και θα οδηγήσουν μπροστά τον τόπο. Μαζί μπροστά λέει η διαφήμιση της ΝΔ. Μαζί τίποτα όπως λέει και το καλτσόβρακο Ούτε τις φωτιές αφήσαμε μαζί, ούτε τους φοιτητές δείραμε, ούτε τα πανεπιστήμια απαξιώσαμε. Μην μας ανακατεύετε λοιπόν.

Η στάση της κυβέρνησης πάντως ξεπερνά κάθε όριο θράσους. Πριν τις προηγούμενες εκλογές κράταγε σαν Ευαγγέλιο τις υποσχέσεις της για όσα καλά θα βλέπαμε μέσα στην 1η τετραετία. Η τετραετία πέρασε, και δεν έγιναν ούτε τα μισά απ’ όσα έταξαν για να βγουν. Και πάλι εκλογές και πάλι οι ίδιες υποσχέσεις. Μα για τόσο αφελείς μας περνάνε επιτέλους; Μένει μόνο να παραμείνουν κυβέρνηση για να μας αποδείξουν ότι τόσο είμαστε…

Αντισυστημική ψήφο ζητάει η γενιά των 700 ευρώ, η γενιά που έφαγε τα νιάτα της για να αποκτήσει γνώσεις και εφόδια για τα οποία ποτέ δε θα ανταμειφθεί… Ζητάει να μην εμπιστευθεί κανείς ούτε το ΠΑΣΟΚ ούτε τη ΝΔ, αλλά να δείξει την δυσαρέσκειά του και την πεποίθησή του πως κανένα από τα δύο δεν θα φέρει την πολυπόθητη αλλαγή που ίσως έφεραν χρόνια πριν. Είμαστε στο μεταίχμιο μιας εποχής που δεν καθορίζεται από τη γενιά των γονιών μας, αλλά από εμάς. Και εμείς ζητάμε πια περισσότερα από «Ψωμί, Παιδεία και Ελευθερία». Θέλουμε δωρεάν παιδεία υψηλού επιπέδου αλλά και ανταπόκριση στην απασχόληση. Θέλουμε δωρεάν ή έστω χαμηλού κόστους πρόσβαση σε νέες τεχνολογίες για όλους. Θέλουμε να μην μας κοροϊδεύουν με υποσχέσεις.

Πότε θα μπείτε στην έννοια του Ίντερνετ;

Ψάχνω να βρω ένα δωμάτιο για 3 βράδια στο Νάυπλιο ή έκει γύρω. Ανοίγω τα site με τις πληροφορίες, βρίσκω σελίδες ξενοδοχείων και ενοικιαζομένων δωματίων, βλέπω εικόνες, σχέδια, χάρτες, πληροφορίες, μαλακίες. Ψάχνω να βρω τιμή και διαθεσιμότητα. Η διαθεσιμότητα θα μπορούσε να ελέγχεται μέσω προγράμματος αλλά άντε πες είναι περίπλοκο... Οι τιμές που δεν αναγράφονται στη σελίδα όμως είναι απάτη. Με βάζει στη δαιδικασία να πάρω τηλέφωνα για να ρωτήσω για να μου πει ότι τιμή γουστάρει, ανάλογα με τις μέρες, την κίνηση, τα έξοδά τους. Γι΄ αυτό κι εγώ κλείνω μόνο σε όσα βλέπω τιμές στα site. Και οι υπόλοιποι να πα να γα.
Αν θέλει κανείς να πάει Νάξο ή Σύρο, ας αφήσει comment να προτείνω που.

Παρατήρηση

Έχει βρωμίσει ο τόπος με blogs πολιτικής διαφήμισης.-

Κάποια ζώα είναι πιο ίσα από τα άλλα...

Δυσκολεύομαι λίγο να εκφράσω τις σκέψεις μου πάνω στο παρακάτω θέμα, καθώς μπορεί εύκολα να παρεξηγηθώ.
Έμαθα ότι τα νοσήλεια του Αρχιεπισκόπου Χριστόδουλου καλύπτονται πλήρως από το ελληνικό κράτος, ενώ και η μεταφορά του στην Αμερική έγινε με το πρωθυπουργικό αεροσκάφος. Θυμήθηκα και την περίπτωση της Αμαλίας που όπου πήγαινε της ζητούσαν φακελάκι, και δεν άντεξα να μην αναρωτηθώ γιατί να μην πήγαινε κι εκείνη στην Αμερική με πληρωμένα έξοδα και τις ίδιες ανέσεις και ευκαιρίες με τον αρχιεπίσκοπο. Είναι σημαντικότερη η ζωή του από εκείνης; Η μήπως κι εκείνη δεν άξιζε την προσοχή του κράτους; Πως ένας άνθρωπος του Θεού δέχεται να κρίνεται η ζωή του συγκριτικά με άλλων από έναν άλλον άνθρωπο ή από οποιονδήποτε επί Γής;
Το συνδύασα αναπόφευκτα και με τη δήλωση του την ώρα της αναχώρησης, σχετικά με το φυλακτό του πρωθυπουργού που πήρε μαζί του για να τον φυλάει. Ένας άνθρωπος που πάει σε ένα ταξίδι ζωής και θανάτου, στο οποίο πραγματικά θα κριθεί η υγεία του και δεν ξέρει αν θα επιστρέψει θα έπρεπε απλώς να χαιρετά το ποίμνιο του και να το ευχαριστεί για την αγάπη του. Αντ’ αυτού ο αρχιεπίσκοπος προτιμά να διαφημίσει προεκλογικά το δεξιό κόμμα ανταποδίδοντας έτσι τα χατίρια που του έχουν κάνει οι κυβερνήσεις αυτές. Δεν είναι διαπλοκή κι αυτό; Απλώς αντί για κόμμα και εφημερίδα ή κόμμα και μεγαλοεπιχειρηματία, έχουμε κόμμα και εκκλησία.
Δεν θέλω να παρεξηγηθώ, να είναι καλά ο άνθρωπος και να γυρίσει σώος από το δύσκολο ταξίδι του. Αλλά ας μας επιτρέψει να αγνοούμε τα όσα μηνύματα μας περνά, γιατί πραγματικά δεν εκφράζουν τα όσα θα περιμέναμε από την κεφαλή της Εκκλησίας της αγάπης και της ισότητας.

Η ΔΕΗ με τη φωτιά της Πεντέλης...

μας έσκισε. Καήκαν στη δουλειά ένα σωρό μηχανήματα κι ας ήταν επάνω σε UPS. Δεν καλύπτει το ουδέτερο μας είπανε... Ο Θεός και η ψυχή τους...

Καίγεται η Πεντέλη

Ξενέρωσα. Την είχε γλυτώσει φέτος η γειτονιά μου και έλεγα ότι μάλλον θα έχουμε οξυγόνο για το χειμώνα. Πάει... Θα μου πείτε βέβαια, εσύ φαντάρος θα είσαι από Νοέμβρη, έχεις να δεις πράααασινο και χακί όσο θέλεις...

Παρα-λαο-γισμοι...

Έβλεπα στο κανάλι του ΛΑΟΣ έναν κύριο στη μεσημεριανή ζώνη, να σχολιάζει τους φαντάρους που βγήκαν σε κανάλια και γκρίνιαζαν ότι ταλαιπωρούνται, ότι κάνουν πορείες με 45 βαθμούς, ότι λιποθυμούν και οι ανώτεροι τους ειρωνεύονται. Έλεγε λοιπόν ο κύριος “Στρατός είναι ρε τι περιμένετε; Στρατιώτες θέλει, όχι κολλεγιόπαιδα!”. Εάν δεν θέλει κολλεγιόπαιδα, τότε γιατί τα παίρνει στο στρατό; Εάν δεν θέλει αποφοίτους πανεπιστημίων και ανθρώπους του πνεύματος και όχι της αντοχής στις κακουχίες τότε γιατί τους κατατάσσει με το ζόρι; Αυτούς θέλετε να βάλετε στη Βουλή; Σκεφτείτε το καλύτερα…

Άστα βράστα...

http://tovima.dolnet.gr/print_article.php?e=B&f=15136&m=A18&aa=1

Hey kitty

Αυτά βλέπουμε και κράζουμε την ελληνική αστυνομία και τον Πολύδωρα. Στην Ταϊλάνδη βρήκαν έναν υπέροχο τρόπο για να τιμωρούν τους αστυνόμους που δεν κάνουν σωστά τη δουλειά τους. Τους φοράνε ένα περιβραχιόνιο, ΡΟΖ χρώματος, το οποίο έχει επάνω τη γλυκύτατη γατούλα Hello Kitty. Όποιος το σκέφτηκε αυτό είναι πραγματικά πολύ μπροστά!
Όποτε ένας αστυνόμος αργεί στην υπηρεσία του, παρκάρει παράνομα για να πάρει καφέ (ευτυχώς στην Ελλάδα δε γίνονται αυτά ε;) ή οτιδήποτε άλλο μικρό παράπτωμα τιμωρείται με τον εξευτελισμό αυτόν. Και ακόμα καλύτερα, το όργανο που θα φορά το περιβραχιόνιο δεν θα μπορεί να αποκαλύψει το λόγο για τον οποίο το φοράει. Ο καθένας θα μπορεί να υποθέσει τη δική του εξήγηση…
Φανταστείτε να παίρναμε όλους τους αστυνομικούς που έχουν περάσει από τα βίντεο των διαδηλώσεων και στα οποία ξυλοκοπούν αθώους και να τους βάζαμε να κυκλοφορούν με ροζ διακριτικά! Ή τα άλλα τα καλόπαιδα από το Α.Τ. Ομονοίας να διαφημίζουν τη Hello Kitty. Έχουν που έχουν τα κόμπλεξ τους, αυτό τους έλειπε για να δέρνουν λίγο ακόμα…
Δεν μπορώ όμως να βγάλω από το κεφάλι μου μια αστεία σκέψη. Εάν θεωρήσουμε ότι το ψάρι βρωμάει από το κεφάλι, τότε και στην αστυνομία υπεύθυνος για όλα είναι ο Πολύδωρας. Και αν είναι να πληρώσει για τα σφάλματα όλου του σώματος, δε θα πρέπει να αρκεστεί σε ένα περιβραχιόνιο αλλά να εξοπλιστεί με ένα ροζ κοστουμάκι με τη Hello Kitty στάμπα στην πλάτη και στο πέτο. Κλείστε τα μάτια σας και δείτε την εικόνα! Ειλικρινά αν το έκανε εγώ θα τον ψήφιζα. Όχι μόνο γιατί θα έδειχνε ότι καταλαβαίνει τα λάθη του αλλά και γιατί μας έκανε και γελάσαμε βρε αδερφέ…

Τωρα σας επιασε ο πόνος;

Έχει αρχίσει να με εκνευρίζει το πιτσιρίκι από τη διαφήμιση, έστω κοινωνικό μήνυμα της Greenpeace. Ειλικρινά αντί να προσέχω τι λέει, από ένα σημείο και μετά θέλω απλώς να το πλακώσω στις σφαλιάρες. Θα το δει κανένα παιδάκι και θα κάνει να κοιμηθεί 2 εβδομάδες. Υπάρχει και χειρότερο βέβαια στον αγώνα για την προστασία του περιβάλλοντος. Το MEGA το οποίο στηρίζει την κίνηση SOS για τον πλανήτη, τον Αύγουστο. Ανάμεσα σε «Ρετιρε» και «Μικρομεσαίους» παίζει κάτι σποτάκια όλο συναίσθημα και θλίψη για το περιβάλλον που χάνεται… Αύγουστο μήνα που ο τηλεοπτικός χρόνος είναι φτηνότερος και από γρανίτα στο Βόρειο Πόλο, εύκολα τον ξοδεύεις κ. Καναλάρχη… Για ξαναδοκίμασε από Σεπτέμβρη, prime time πριν τη Μαρία την Άσχημη…

Φθορά

Για 20 χρόνια έζησα στην Αθήνα. Συγκεκριμένα στα Εξάρχεια. Αρχικά στη Νεάπολη και αργότερα στη Βαλτετσίου, τον κεντρικό δρόμο των Εξαρχείων. Είχα μάθει να ζω με τους άλλους ανθρώπους γύρω μου. Και δεν εννοώ τις καθημερινές φάτσες αλλά τις άλλες. Τις ύποπτες. Τους τοξικομανείς στη γωνία Μπενάκη και Βαλτετσίου, που τα βράδια μαζεύονταν για να τα πούνε ή να τα πιούνε. Πέρναγες ανάμεσά τους και ήξερες πως είσαι ο παρείσακτος και ωστόσο εντυπωσιακά ασφαλής. Σαν να ήσουν άνθρωπος δικός τους απλώς γιατί σε βλέπανε κάθε τόσο να περνάς μέσα στη ζάλη τους.
Τότε δεν φοβόμουν τα Εξάρχεια ούτε την Ομόνοια τις νύχτες. Δεν μου έκαναν εντύπωση οι εκδιδόμενες γυναίκες της Σόλωνος ούτε και οι παρακμιακοί τύποι που κυνηγιόντουσαν στους δρόμους και περνούσαν σε λίγο αιμόφυρτοι από μπροστά μου. Ήταν κομμάτι της καθημερινότητας μου. Σήμερα όμως νιώθω αλλιώς. Δεν μπορώ να περπατήσω νύχτα στην Αθήνα. Ακόμα και την ημέρα αποφεύγω έρημους δρόμους. 2 φορές μου έχει τύχει μέρα μεσημέρι κάποιος να με ακολουθεί και μόλις τον κοιτάξω λίγο στραβά και καλοσκεφτεί τον όγκο μου αλλάζει γνώμη και απομακρύνεται. Και δεν μιλάμε για σκοτεινές γειτονιές αλλά για Πλάκα και Κολωνάκι.
Τι έχει αλλάξει λοιπόν; Η Αθήνα έγινε πιο σκοτεινή και ο κόσμος της ένα κολαστήριο; Αγρίεψαν οι μάζες και δεν μπορεί να τις ελέγξει κανείς; Είναι όντως πιο επικίνδυνη απ’ ότι πριν 10 χρόνια που ανέβαινα για βόλτα σούρουπο στο Λυκαβηττό; Η μήπως άλλαξα εγώ; Μήπως η αυτοσυντήρηση μου αυξάνεται στο πέρασμα του χρόνου; Μήπως έχω χάσει το συναίσθημα του «άτρωτου» που είχα κάποτε; Αν ισχύει το πρώτο λυπάμαι για τον κόσμο που ζω. Αν πάλι ισχύει το δεύτερο λυπάμαι για τη φύση του ανθρώπου…

D' oh

Οι Simpsons, η μακροβιότερη ίσως σειρά της τηλεόρασης, με 18 χρόνια ζωής, αποφάσισαν να μεταφερθούν για λίγο στη μεγάλη οθόνη. Το γιατί έπρεπε να περάσουν 18 ολόκληρα χρόνια για ένα τέτοιο επιχείρημα όταν άλλες επιτυχημένες σειρές όπως το Family Guy έγιναν ταινία στην πενταετία είναι άγνωστο. Προσωπικά δεν με απασχολεί αρκεί να είναι καλό το αποτέλεσμα. Και απ’ ότι λένε οι κριτικές άξιζε την αναμονή.
Με προβλημάτισε όμως η προώθηση της ταινίας στη χώρα μας. Οι Simpsons ήταν πάντα μια σειρά ανατρεπτική. Αδιαφορούσε για κάθε αξία και κανόνα διακωμωδώντας οτιδήποτε μπορεί να διακωμωδηθεί όπως δηλώνουν και οι σεναριογράφοι. Από το trailer της ταινίας ακόμη, είναι ξεκάθαρο σε κάποιον που δεν έχει ιδέα ότι παρά το γεγονός ότι είναι κινούμενο σχέδιο, δεν απευθύνεται σε μικρά παιδία. Αυτή είναι μια παρανόηση που κάνουν συχνά οι Έλληνες. Ακόμη και γιαπωνέζικα anime με σφαγές αλλά και κοινωνικές προεκτάσεις, τα ελληνικά media τα μεταγλωττίζουν και τα πουλάνε σε παιδάκια. Ε αυτό ακριβώς έκαναν και με τους Simpsons! Ο Όμηρος (!!!) που το επικό του “D’ oh” έχει περάσει μέχρι και στο λεξικό της Oxford, θα μεταγλωττιστεί για να τον δουν τα πιτσιρίκια να πνίγει το Bart.
Παράλληλα, πιστεύω ότι η κουλτούρα αυτή δεν βρίσκει ανταπόκριση στην Ελλάδα. Πολιτικά αστεία και σχόλια αλλά και σάτιρα δεν τη δεχόμαστε εύκολα. Ούτε και το μαύρο χιούμορ που κατά καιρούς εμφανίζεται στη σειρά. Αντί λοιπόν να την φέρουν για τους λίγους που θα την εκτιμήσουν στην κανονική έκδοσή της, πάνε να την πουλήσουν σε παιδία και κάτι μου λέει ότι όταν προβληθεί τα σχολεία θα είναι κλειστά…

Τέλος

Σήμερα πέρασα το τελευταίο μου μάθημα για πτυχίο. Η πτυχιακή βρίσκεται επιτέλους στο δρόμο της και μέχρι να πάω στα στρατά θα δηλώνω πτυχιούχος!

Στο μετρό είδα μια εικόνα σήμερα που θα προσπαθήσω να περιγράψω όσο γίνεται καλύτερα.

Εκείνος κοντά στα 27, με πουκαμισο δημοσίου υπαλλήλου, σιδερωμένο στην τρίχα, γυαλάκια και το μαλλί με τζελ, διαβάζει ακουμπισμένος στον τοίχο ένα βιβλίο με τίτλο Άμστερνταμ. Από μπροστά του περνάει μια κοπέλα στα 24-25, σχετικά εμφανίσιμη με μια τσάντα στο χέρι που έγραφε παντού Άμστερνταμ. Σκέφτηκα να του πω να κλείσει το βιβλίο και να διαβάσει την κοπέλα.

Καλο ταξίδι!

Oι τελευταίοι από εσάς θα ετοιμάζουν μάλλον τις βαλίτσες τους για τις καλοκαιρινές διακοπές. Μερικές συμβουλές λοιπον, με τη σοφία που μου δίνουν οι πρώτες δύο άσπρες τρίχες μου…
Α. Στις διακοπές πολλοί λάτρεις των βιβλίων περιμένουμε να βρούμε χρόνο για να διαβάσουμε όσα δεν προλάβαμε το χειμώνα. Δηλαδή βιβλία 350 ημερών, μέσα σε 10. Λίγο άδικο μου φαίνεται. Ξεγελιόμαστε ωστόσο και κουβαλάμε 1-2 τούβλα, από τα οποία κάτι η θάλασσα και τα ουζάκια, κάτι ο ύπνος του μεσημεριού, προλαβαίνουμε να διαβάσουμε καμιά 50αριά σελίδες… ‘Ενα μικρό βιβλιαράκι λοιπόν μόνο και όσο γίνεται πιο ελαφρύ και «ελαφρύ»!
Β. Διακοπές δεν κάνετε μόνο εσείς που πάτε και δοκιμάζετε όλα τα ταβερνάκια. Κάνουν και τα κουνουπάκια που δοκιμάζουν τους τουρίστες. Ταμπλέτες για το δωμάτιο λοιπόν, ειδικά αν είναι παραλιακά. Και ένα gel για μετά το τσίμπημα φυσικά, αφού οι ταμπλέτες είναι πιο πολύ για ψυχολογική υποστήριξη…
Γ. Προσοχή στα καράβια χωρίς αριθμημένες θέσεις. Έχω κάνει ταξίδι 5 ώρες παίζοντας μουσικές καρέκλες, ξέρετε αυτό που ένας μένει πάντα όρθιος. Και η καρεκλίτσα του γύφτου σε ένα διάδρομο δίπλα στις τουαλέτες. Η Ιθάκη σ’ έδωσε το ωραίο ταξίδι λέει ο ποιητής, ε μάλλον ταξίδευε σε VIP…
Δ. Όπου κι αν πάτε πάντως προσοχή στους δρόμους! Στη Νάξο είχε εκκλησάκι κάθε 100μ. Κρίμα είναι να τα πυκνώνουμε έτσι απλώς γιατί υπερεκτιμήσαμε την οδήγηση μας. Δεν φτάνει που οι δρόμοι είναι στενοί και σκοτεινοί, δεν χρειάζεται να τρέχουμε κιόλας. Άλλωστε σε διακοπές είμαστε και χρόνο έχουμε άπλετο. Από προσωπική εμπειρία, η θάλασσα τείνει να μένει στη θέση της. Είναι βέβαια και η ξαπλώστρα ένα θέμα αλλά μη σας στενοχωρήσω καλοκαιριάτικα.
Καλά να περάσετε!

Ε όχι κι έτσι...

Όταν πριν χρόνια μου ειχε έρθει το χαρτί έλεγε YEA. Υποψήφιος έφεδρος αξιωματικός. Θεωρούσα ότι έχει να κάνει με γνώσεις και αντίστοιχα κριτήρια... Ώσπου είδα αυτό:

3. Να έχουν ύψος 1.65 και άνω.
4. Να έχουν βάρος ίσο αριθμητικά με το ύψος σε εκατοστά πλην 100 συν ή πλην 30%.
7. Οι υποψήφιοι βαθμοφόροι πρέπει να μην έχουν:
α. Τατουάζ σε εμφανή σημεία του σώματος τους (πρόσωπο, χέρια).
β. Έντονες δυσμορφίες στο πρόσωπο ή το σώμα.
γ. Πρόβλημα άρθρωσης λόγου.

Αρεια φυλη.

Oh captain, my captain

Α ρε Δημήτρη με μελαγχόλησες... Αύγουστο εσύ, Νοέμβρη εγώ αλλά τα ίδια σκαααατά, γαμώ τα στρατά...
Let's join the army Captain...

Σχετικότητα

Η εβδομάδα δουλειάς φαντάζει ατελείωτη. Το πολυαναμενόμενο Σαββατοκύριακο περνάει πιο γρήγορα κι από έναν εσπρέσο...

Έλα Αλέκο, πότε θα σου βάλουν το κλιματιστικό;

Τέσσερα ή πέντε χρόνια αφού μετακομίσαμε στο Γέρακα, και αφού αντέξαμε κάποιες μεγάλες ζέστες, μετά τον τελευταίο καύσωνα αποφασίσαμε να βάλουμε κλιματιστικά. Λόγω της διάταξης του σπιτιού αγοράσαμε από την ΗΛΕΚΤΡΟΝΙΚΗ ΑΘΗΝΩΝ 3 μηχανήματα. Την εγκατάσταση αναλαμβάνουν οι ίδιοι με χρέωση 80 ευρώ το ένα και υπόσχονται ότι θα γίνει εντός 10 εργάσιμων ημερών από την ημερομηνία παραλαβής. Στις 30 Ιουνίου, στη γιορτή μου, ήρθανε τα κλιματιστικά και όπως τα φέρανε έτσι έχουν μείνει. Την πρώτη εβδομάδα πήραμε τηλέφωνο και σχεδόν μας έβρισαν γιατί θα έπρεπε να περιμένουμε τηλέφωνο. Μια μέρα πριν κλείσουν οι 10 εργάσιμες, πήρα και ρώτησα τι ώρα να τους περιμένω την επομένη. Θιγμένοι από το αστείο μου με παρέπεμψαν στην συμβεβλημένη εταιρεία εγκαταστάσεων η οποία με τη σειρά της μου έδωσε ένα τηλέφωνο τεχνικού το οποίο ήταν κατεβασμένο. Ξαναπήρα την αρχική εταιρεία και μόλις πήγε να με παραπέμψει της είπα απλώς ότι έχω απόδειξη από αυτούς όπου αναγράφονται 240 ευρώ για εγκατάσταση. Σε αυτούς τα έδωσα και από αυτούς περιμένω. Δεν έχω υποχρέωση να ψάχνω τους τεχνικούς! Μου ζήτησαν συγνώμη! Α όλα κι όλα το καλό να λέγεται! 3 μέρες μετά ωστόσο ακόμη περιμένω τηλέφωνο για ραντεβού, και τα κλιματιστικά γεμίζουν μισό δωμάτιο.

Το επιχείρημα «Μα καλά, τον καύσωνα περιμένατε για να πάρετε κλιματιστικά;» από την άλλη με προσβάλλει. Σαν εταιρεία ξέρεις ότι το καλοκαίρι θα έχεις αυξημένη ζήτηση και πρέπει να κινηθείς ανάλογα. Το πότε θα έρθω εγώ να το αγοράσω είναι ανεξάρτητο του εάν μπορείς να το προσφέρεις. Πόσο μάλλον όταν έχεις πάρει τα χρήματα μέσω πιστωτικής εδώ και 15 μέρες, για κάτι που δεν μου έχεις δώσει πίσω. Περαστικά μου Αλέκο…

Άτιμη νοσταλγία

Ευχαριστώ 11 :)

Εντεκα αναμνησεις

Γύρισα

Γαμώτο.

Η μέρα μετά από ξενύχτι και ποτό

Δεν Περνάει. -

Φως! Περισσότερο φως!

Πολλή ζέστη βρε παιδιά. Και χωρίς κλιματιστικό ακόμη χειρότερα. Θα κάτσω σπίτι λες, με κλειστά πατζούρια να κρατάνε τη δροσιά. Πτώσεις τάσης, μικροδιακοπές ρεύματος αλλά και τηλεφώνου δεν σ’ αφήνουν να το χαρείς. Πέφτει το ίντερνετ, σβήνουν τα μηχανήματα. Φαντάσου να είχα και air-condition λες… Και ακούς την ανακοίνωση, ποια ανακοίνωση δηλαδή την έκκληση της ΔΕΗ για να μην χρησιμοποιούμε όλες τις συσκευές μαζί και σου ανεβαίνει το αίμα στο κεφάλι.
Με 40 βαθμούς έξω, θέλεις το air-condition σου για να μη λιώνεις, θέλεις την κουζίνα σου για να μαγειρέψεις, τον υπολογιστή για δουλειές, άντε και την τηλεόραση για να βλέπεις τι γίνεται έξω. Πως έρχεται τώρα η ΔΕΗ και σου λέει να κλείσεις τα μισά λόγω υπερφόρτωσης του δικτύου της; Συγγνώμη δηλαδή υπέγραψα πουθενά που να λέει «Ξέρετε κύριε οι υπηρεσίες μας παρέχονται από τους 10-30 βαθμούς Κελσίου;». Έπρεπε να έχετε φροντίσει να δουλεύουν τα πάντα αγαπητοί εφόσον ξέρατε καιρό τώρα ότι πλησιάζουν οι ζέστες και ο κόσμος χρειάζεται ρεύμα.
Δε λέω ότι πρέπει κι εμείς να δουλεύουμε τα πάντα στο φουλ. Δεν το κάνουμε άλλωστε. Ωστόσο θεωρώ ότι δεν είναι δική μου ευθύνη. Ο μονοπωλιακός χαρακτήρας της ΔΕΗ δεν σημαίνει ότι δεν παραμένω πελάτης της. Ένας πελάτης ο οποίος πληρώνει για μια υπηρεσία-προϊόν και απαιτεί να το έχει ανεξαρτήτως συνθηκών, εκτός βέβαια από ακραίες καταστάσεις που δεν μπορούσαν να προβλεφθούν. Τον καύσωνα όμως τον περιμέναμε. Πόσο περίπλοκος μπορεί να ήταν ο προληπτικός σχεδιασμός ή στο κάτω κάτω η εξαγορά ενέργειας από γειτονικές χώρες; Αλλά όχι. Καλύτερα να μεταθέτουμε τις ευθύνες στον πελάτη. Σαν ελλατωματικό προϊόν που επιστρέφεις και σου λένε ότι εσύ το χάλασες…

Παλέτα;

Χτες βράδυ βρεθήκαμε με το μωρό μου σε ένα εστιατόριο στο Χολαργό, μοντέρνο με μοτίβο τη ντομάτα. Φυσιολογικό σχετικά σε τιμές. Με ενόχλησε όμως ένα πράγμα που ενδέχεται να ισχύει παντού πλέον. Η κατάργηση του κουβέρ. Ναι ναι... Με το που καθίσαμε, μας έφερε εμφιαλωμένο νερό χωρίς να ρωτήσει εαν θέλουμε. Το παραβλέψαμε. 1.5 ευρώ είχε σιγά...
Στη συνέχεια πριν παραγγείλουμε μας λέει: "Έχουμε μια υπέροχη παλέτα με κρητικά προϊόντα. Ελιές, λιαστή ντομάτα, λάδι. Επειδή έχει καταργηθεί το κουβέρ, αν θέλετε να σας το φέρουμε, χρεώνεται". Αρνηθήκαμε. Ωστόσο το βρήκα απαίσιο σαν κίνηση. Γιατί αν είσαι μάγκας φέρε 2-3 ελιές και λιαστή ντομάτα χωρίς να πάρεις παραπάνω από τα 37 ευρώ που σου άφησα ούτως ή άλλως φεύγοντας. Έχουμε πολλά τέτοια να δούμε Έλληνα που κοιτάς πως να κερδίσεις τα περισσότερα...
Χίος-->3 καφέδες 3 νερά 12 ευρώ
Τσεσμές (απέναντι από τη Χίο, ΤΟυρκία)-->τα ίδια 6 ευρώ

Παρα πέντε

Πάει και το Παρά Πέντε. Ευτυχώς γιατί είχε αρχίσει να πέφτει πολύ, ειδικά σεναριακά. Ακόμη και το πολυαναμενόμενο φινάλε ήταν ένα μακρύ δακρύβρεχτο επεισόδιο. Ο καλλιτέχνης γενικά, με ότι κι αν καταπιάνεται πρέπει να ξέρει πότε να κάνει ένα βήμα πίσω και να κατέβει τη σκάλα πριν πέσει και κατρακυλήσει. Στην περίπτωση του Καπουτζίδη καιρό τώρα φαινόταν ότι τράβαγε από τα μαλλιά την ιστορία. Με βάση τη σύμβασή του, έπρεπε να πάει 2 χρόνια. Πέρα λοιπόν από τις επαναλήψεις επί επαναλήψεων, πολλά από τα τελευταία επεισόδια ήταν αυτό που, «οι φίλοι μας οι αμερικάνοι» λένε filler. Γεμίσματα χρόνου για να μπορέσει να φτάσει τα απαιτούμενα επεισόδια. Έτσι είχαμε άπειρες σάχλες και μελό καταστάσεις που δεν ήταν πάντα δεμένες με τη φρεσκάδα που έβγαλε η σειρά στο ξεκίνημά της.
Και ενώ πολλοί περίμεναν το φινάλε να δώσει μια έκπληξη η έστω μια ένεση φρεσκάδας, από τη μιάμιση ώρα της διάρκειάς του πάνω από τη μισή το θέμα ήταν η γιαγιά, και δώστου flashbacks με τη γιαγιά και κλάααμα. Δεν είχε τι να βάλει ο άνθρωπος δηλαδή για να γεμίσει το χρόνο; Θα μπορούσε να είναι ένα πολύ δυνατό τελείωμα αν δεν μας είχε «καρφώσει» με τις ενδείξεις του την αγγελική υπόσταση της Αμαλίας. Να μας άφηνε άφωνους με κάτι καλά κρυμμένο, σαν την «Έκτη Αίσθηση» που αργότερα αν σκεφτόσουν θα έβλεπες τα στοιχεία…
Στην ελληνική τηλεόραση πάντως, που δύσκολα βλέπεις κάτι καλό, το Παρά Πέντε ήταν ευχάριστο. Θύμισε εποχές παλιού καλού Mega με Απαράδεκτους ή Δύο Ξένους, έστω κι αν εκεί τα επεισόδια δεν έβγαιναν με το τσιγκέλι όπως στην περίπτωση του Καπουτζίδη τον οποίο υποχρέωσαν να καταστρέψει ένα έτοιμο καλογραμμένο σενάριο.

Κατάχρηση

Στο δρόμο, σταματημένος στο φανάρι. Ο κλασικός Πακιστανός να παρακαλάει να λερώσει λίγο τα τζάμια για μερικά λεπτά. Και εκεί είδα το κλασικό δείγμα Έλληνα αστυνόμου να οδηγεί το περιπολικό του λες και δεν υπήρχαν αυτοκίνητα τριγύρω. Πέρασε με κόκκινο και σταμάτησε επάνω στη διασταύρωση για να στρίψει σε μια στροφή που απαγορεύεται, και για την οποία ο καθένας μας θα έπρεπε να κάνει το γύρο 2 τετραγώνων και να περιμένει υπομονετικά ένα δύσκολο φανάρι. Όχι αυτός βλέπετε ήταν σε περιπολικό. Δεν τελειώνει εδώ όμως. Το όργανο βλέπετε πέρα από τις 2 αυτές παραβιάσεις μιλούσε και στο κινητό, χωρίς τη χρήση όχι Bluetooth αλλά ούτε καν απλού hands free. Φτάσαμε το χιλιάρικο την κλήση; Δεν θα έπρεπε ο τηρητής των νόμων να δίνει το καλό παράδειγμα; Δεν είναι η πράξη αυτή κατάχρηση εξουσίας; Αλλά τι να λέμε…
Εδώ δεν ντρέπονται για όσα βλέπει όλος ο κόσμος. Για βασανιστήρια τύπου Γκουαντάναμο. Ο ίδιος ο διοικητής του τμήματος να λέει ότι τα παιδιά έκαναν μια σαχλαμαρίτσα και όχι επίτηδες και να μην καταλαβαίνει γιατί πρέπει να παραιτηθεί… Ως ανώτερος των άλλων, πέραν του δικαιώματος του να διατάζει έχει και τη ευθύνη των πράξεών των κατωτέρων του. Γιατί δείχνει το κλίμα που επιτρέπει στους αστυνομικούς του τμήματός του και την αδυναμία ελέγχου μιας αρρωστημένης κατάστασης. Την ίδια αδυναμία που δείχνει μήνες τώρα ο κ. Πολύδωρας μέσα από τα ατοπήματα που σχετίζονται με το υπουργείο του. Κανείς δεν ελέγχει τους αστυνόμους, πέραν των στημένων ΕΔΕ, κανείς δεν ελέγχει τον υπουργό και σίγουρα κανείς δεν ελέγχει την κυβέρνηση. Τι να κάνει μια ΕΔΕ για εικόνες σαν κι αυτές; Διώξτε τους κι αφήστε τους να πεινάσουν για να τους φύγει η αγριάδα!

Ντροπή. Τίποτε άλλο

http://www.youtube.com/watch?v=gCc7xc8hxDQ

+ να στρίβουν ανάποδα σε κόκκινα φανάρια μιλώντας στο κινητό σαν κύριοι...

Πάμε;

Θα σηκωθώ να φύγω. Και προτείνω το ίδιο να κάνουμε όλοι μας, και να τους αφήσουμε να βρίζονται μεταξύ τους. Ο Παπανδρέου κλέφτες τους ανεβάζει απατεώνες τους κατεβάζει. Οι δεξιοί να λένε ότι ναι μεν κλέβουν αλλά είναι ντροπή η αξιωματική αντιπολίτευση να τους μιλάει έτσι. Μετάθεση προβλήματος. Σαν να έχεις πονοκέφαλο και να χτυπάς το χέρι σου για να ξεχάσεις τον άλλο πόνο. Γιατί μπορεί να μιλάει όπως μιλάει ο Γιώργος και ο κάθε πολιτικός, αλλά αν είσαι μάγκας κύριε Αλογοσκούφη αντί να σχολιάζεις τον τρόπο που μιλάει και το αν είναι κανακάρης ή όχι βγες και πες ποιος φταίει και καθάρισε το όνομα της κυβέρνησης. Όσο δεν υπάρχει κανένας που να τιμωρείται και όσο δεν αποδεικνύεται η απουσία εμπλοκής της κυβέρνησης στην υπόθεση, εκείνος θα λέει και εσείς θα γυρνάτε από την άλλη.
Ο κ. Πολύδωρας είπε το σουξέ αυτές τις μέρες. «Είναι καλό το επίπεδο της ασφάλειας στην Ελλάδα και ίσως είναι καλύτερο και από την Ευρώπη, όσο το αποδεικνύουν αυτό οι στατιστικές». Ναι. Μάλλον παρεξήγησε. Το 49% των Ελλήνων φοβούνται ότι θα πέσουν θύματα ληστείας. Δεν έχει πιο πάνω κ. Πολύδωρα. Ίσως με μια Ιαπωνική μετάφραση να καταλαβαίνατε καλύτερα. Μας ακολουθεί η Ιταλία και η Γαλλία, ενώ ο παράδεισος των Κάτω Χωρών είναι κοντά στο 20%. Τι ακριβώς είναι καλό δηλαδή σε αυτά τα ποσοστά για την Ελλάδα; Δεν φτάνει που 1 στους 2 δεν κοιμάται ήσυχος τα βράδια, το πρωί που ξυπνάει ακούει και την ηγεσία που εμπιστεύτηκε να τον δουλεύει. Περαστικά μας κύριοι. Κάθε λαός έχει την κυβέρνηση που του αξίζει δε λένε; Ψηφίστε για το ρουσφέτι και ξεχάστε την ασφάλεια. Ψηφίστε για να βολευτεί το παιδί σας και ξεχάστε την παιδεία των εγγονών σας.

KOK ή ΕΚΛΕΡ;

Όσο κι αν θεωρώ ότι ο κώδικας οδικής κυκλοφορίας είναι σημαντικός για την σωστή οδηγική συμπεριφορά των πολιτών, υπάρχουν κάποια σημεία στον νέο ΚΟΚ που θεωρώ λανθασμένα. Φυσικά δεν είναι αρμοδιότητα μου να κρίνω αλλά ως πολίτης έχω δικαίωμα να σχολιάζω. Πρώτο σημείο η συνομιλία στο κινητό τηλέφωνο εν ώρα οδήγησης. Σύμφωνα με τις νέες συνθήκες μπορείς να μιλάς ενώ οδηγείς μόνο αν χρησιμοποιείς ασύρματο ακουστικό τεχνολογίας Bluetooth. Σε τι διαφέρει τώρα από το κανονικό hands-free πέρα από το καλώδιο; Υπάρχει φόβος μην μπλεχτούμε όταν βάζουμε δευτέρα; Αν είναι να βγάλουμε και τα κορδόνια από τα παπούτσια μας μην μπλεχτούν στα πετάλια. Στην συνομιλία αυτό που είναι επικίνδυνο δεν είναι τα καλώδια ή οι συσκευές, αλλά η ίδια η συνομιλία. Σε πειράματα ήταν ενδεικτικό ότι αν μιλούσες στο κινητό για κάτι σοβαρό και έπρεπε να σκέφτεσαι τι θα απαντήσεις, τα αντανακλαστικά σου μειώνονταν σημαντικά. Σαν προώθηση νέας τεχνολογίας μου κάνει λοιπόν αυτή η ιστορία. Το καλό είναι ότι κατέβασαν λίγο τις τιμές…
Από την άλλη, τα πρόστιμα… Να πλήρωνα κύριε 300 ευρώ επειδή ξέχασα να βάλω ζώνη αλλά να έχω βασικό μισθό 3000! Ξεχνάτε την ελληνική πραγματικότητα. Στις ποινές επίσης είδα ότι αν μαζέψεις 25 πόντους σε 3 χρόνια, χάνεις το δίπλωμά σου για 6 μήνες και για να το πάρεις πίσω κάνεις τα μισά πρακτικά μαθήματα, γιατί οι ιδιοκτήτες σχολών οδηγών θέλουν πισίνα στο εξοχικό τους, και ξαναδίνεις εξετάσεις. ΜΕ συγχωρείτε αλλά δεν νομίζω ότι έχετε δικαίωμα να αυξάνετε τις ευκαιρίες σας για λαδώματα! Γιατί περί αυτού πρόκειται! Καθαρίστε πρώτα το σύστημα εξετάσεων από τη διαφθορά του και μετά εξετάστε με πάλι για όποια λάθη έκανα.

Αντίο...

Τον είχα δει μια φορά στο σούπερ μάρκετ της γειτονιάς μου, στο Γαργηττό. Ψώνιζε λίγα πράγματα για το σπίτι και μια σκούπα. Ένα σκουπόξυλο για την ακρίβεια. Έκανε λίγη πλάκα με τους υπαλλήλους και έφυγε βιαστικά. Τόσο βιαστικά όσο και για το τελευταίο του ταξίδι ο Σωτήρης Μουστάκας.
Ο θάνατος κάθε ανθρώπου είναι από μόνο του ένα γεγονός που μας λυπεί κυρίως γιατί μας θυμίζει την ματαιότητα του κόσμου αλλά και το ότι και η δική μας κατάληξη αργά η γρήγορα θα είναι η ίδια. Όταν πρόκειται δε για έναν μεγάλο άνθρωπο που έχει προσφέρει την ψυχή του στον κόσμο η θλίψη είναι μεγαλύτερη.
Σαν παιδί της γενιάς του ’80, πέρασα άπειρα απογεύματα χαζεύοντας τις ταινίες της «βιντεοκασέτας». Στάθης Ψάλτης, Σταμάτης Γαρδέλης, Ρένα Παγκράτη, όλοι περνούσαν από την οθόνη και μας έκαναν να γελάμε. Ο Μουστάκας όμως για μένα ήταν ο μόνος που αισθανόμουν ως μεγάλο κωμικό. Επιπέδου Τζέρι Λιούις τουλάχιστον. Δεν είναι τυχαία η σύγκριση που κάνω. Δεν είναι πολλοί οι ηθοποιοί σήμερα που κάνουν τον κόσμο να γελάει οι ίδιοι και όχι οι ατάκες τους. Ο Μουστάκας ήξερε να τσαλακώνεται. Να παίζει με το πρόσωπό του, τις κινήσεις του και τα επιφωνήματά του που θύμιζαν κινούμενα σχέδια. Σε ένα καλογραμμένο σενάριο με απανωτές πλάκες, σίγουρα θα γελάσεις ακόμη κι αν παίζουν καθημερινοί άνθρωποι χωρίς κανένα ταλέντο. Σε ταινίες όμως χωρίς κάτι το ιδιαίτερο, ηθοποιοί σαν τον μακαρίτη κρατούσαν το βάρος του να παράγουν γέλιο μονάχα με έναν μορφασμό τους. Ευχαριστούμε πολύ Σωτήρη για όλες τις ταινίες, παραστάσεις και συνεντεύξεις που έχεις δώσει για να μπορούμε να σε απολαμβάνουμε εμείς και τα παιδιά μας. Να λέμε ότι αυτό ήταν κωμωδία.

Ελεος

Πήγα χτες βράδυ με τη Μ. μου στην παραλία της Νέας Μάκρης. Η βραδιά ήταν υπέροχη, με την Πανσέληνο να φωτίζει τη θάλασσα. Λες και είχαμε φύγει από την Αθήνα... Καθίσαμε για φαγητό σε μια ταβέρνα με το μοτίβο της σέσουλας. Ομολογουμένως το φαγητό του ήταν πολύ καλό. Κάποια στιγμή ζητήσαμε το λογαριασμό. Σε 5-6 λεπτά τον ξαναζητήσαμε. Τότε τον ζήτησε και το διπλανό τραπέζι που φώναξε το σερβιτόρο με το μικρό του όνομα. Ο λογαριασμός τους ήρθε αμέσως. Εμείς τον ζητήσαμε άλλες 2 φορές μέσα σε 25 λεπτά. Όσο νόστιμο ήταν το φαγητό τους τόσο απαράδεκτο ήταν αυτό το γεγονός. Πρακτικά επιλέγει να κρατήσει τους πελάτες του και αδιαφορεί για αυτόν που το πέτυχε τυχαία και είναι εν δυνάμει πελάτης...

H διαφήμιση είναι το πρόβλημα;

Πάντα πίστευα ότι τα πανεπιστήμια, και μιλάω για τα ΑΕΙ, είναι φτιαγμένα με μοναδικό στόχο την παραγωγή γνώσης και επιστήμης. Λειτουργούν σαν χώροι συνεστίασης ανθρώπων με κοινά ενδιαφέροντα, μέσα στους οποίους μπορούν υπό την καθοδήγηση πιο έμπειρων ατόμων (καθηγητών), να εκπονήσουν εργασίες και να κάνουν έρευνες στον αντίστοιχο τομέα. Έτσι τουλάχιστον έπρεπε να είναι.
Σήμερα τα πράγματα απέχουν πολύ από το τέλειο. Τα μαθήματα είναι αγγαρεία για καθηγητές και φοιτητές, οι εξετάσεις μια κοροϊδία και από τις δύο πλευρές. Οι φοιτητές αντιγράφουν. Οι καθηγητές πετσοκόβουν χωρίς πραγματικά να διορθώνουν.
Μεγάλη πληγή στο σύστημα είναι οι εργασίες. Πολλοί είναι αυτοί που επιλέγουν να δώσουν τις εργασίες σε μια εταιρεία η οποία αναλαμβάνει να την κάνει για αυτούς, απαλλάσσοντας τους από τον κόπο και χαρίζοντας τους το βαθμό ή ακόμη και το πτυχίο.
Το Google, η μεγαλύτερη μηχανή αναζήτησης, «έβραζε» από διαφημίσεις για τέτοιες εταιρείες και υπηρεσίες. Ότι θέμα κι αν ήθελες ήταν διαθέσιμο! Εδώ και λίγο καιρό τα πανεπιστήμια ξυπνήσανε και άρχισαν να πιέζουν το Google να αποσύρει όλες αυτές τις διαφημίσεις από τις σελίδες του, γιατί πραγματικά βοηθούσε στην εξάπλωση του φαινομένου. Η εταιρεία δέχτηκε να προχωρήσει στην απόσυρσή τους και να στηρίξει τα πανεπιστήμια. Έλα όμως που η παροχή βοηθείας στη συγγραφή εργασιών δεν είναι με κανένα τρόπο παράνομη. Διαμαρτύρονται λοιπόν και αυτοί με τη σειρά τους, πέφτοντας σε ένα φαύλο κύκλο. Θα πρέπει λοιπόν είτε οι εταιρείες να σταματήσουν είτε οι ίδιοι οι φοιτητές να της οδηγήσουν σε κλείσιμο. Ποιος θα είχε όφελος από κάτι τέτοιο όμως; Μόνο η γνώση και η επιστήμη, αλλά ποιος νοιάζεται στο κάτω κάτω… Αν δεν υπάρχουν στη μέση χρήματα και κάποιο πρακτικό όφελος δεν αξίζει να ασχοληθεί κανεις…

Μια κακή κάμερα κινητού, μπορεί μερικές φορές αυτόματα να δώσει άλλο εφέ σε μια φωτογραφία. Η συγκεκριμένη δεν έχει υποστεί επεξεργασία!

Πάει πιο κάτω;;;

Είναι τελικά δυνατόν να αλλάξει κάποτε αυτή η χώρα; Να πλησιάσει σε θετικά χαρακτηριστικά τον μέσο όρο της Ευρωπαϊκής Ένωσης; Όχι τίποτα δηλαδή αλλά αν περιμένουμε άδικα, να μας το πείτε να μην ερχόμαστε να ψηφίσουμε στις εκλογές, αφού ούτως ή άλλως μεταξύ σας το παίζετε το παιχνίδι, είτε κερδίσει ο ένας είτε ο άλλος, φως δεν βλέπουμε. Να μας το πείτε μήπως και το πάρουμε απόφαση κάποια στιγμή ότι δεν θα πάρουμε ποτέ τίποτε από τη χώρα μας, πέρα από τη Δημοκρατικότητα και την ελευθερία μας. Φτάνουμε δηλαδή να λέμε ευτυχώς που είμαστε ελεύθεροι στην Ελλάδα.
Λεφτά για την παιδεία δεν δαπανώνται. 3,98% του ΑΕΠ όταν η ΤΟΥΡΚΙΑ έχει 3.5 ενώ 5.25 η Γαλλία και πάνω από 6 η Γερμανία. Το δικό μας ποσοστό, μας εντάσσει πρακτικά στις νέες χώρες της ΕΕ, από τις οποίες ο κόσμος μεταναστεύει στην Ελλάδα γιατί νομίζει ότι είναι καλύτερα.
Για έρευνα και ανάπτυξη δεν αξίζει καν να το συζητάμε. 0,65% του ΑΕΠ μόνο. Σχεδόν ανύπαρκτο ως έννοια. Το τραγικό της υπόθεσης είναι ότι παρά την απουσία έρευνας, τα πανεπιστήμια συνεχίζουν να παράγουν ερευνητές. Κι ας μαζεύονται μετά στις καφετέριες γιατί δεν υπάρχουν θέσεις εργασίας. Για την ιστορία, η Τουρκία έχει 0,64 ενώ η κορυφή είναι η Σουηδία με 4,27%.
Δεν πάμε καλά. Αν δηλαδή δεν είχα γεννηθεί εδώ, ώστε να έχω δεσμούς με τον τόπο, δεν νομίζω ότι θα επέλεγα να εγκατασταθώ στη χώρα αυτή. Δεν ξέρω αν και άλλοι αισθάνονται το ίδιο, ή αν ζητάω πολλά με το να θέλω να είμαι έστω και οριακά πάνω από το μέσο όρο της ΕΕ. Παιδεία, έρευνα, κοινωνικές υπηρεσίες είναι ο άξονας πάνω στον οποίο στηρίζεται μια χώρα. Όχι ομόλογα ούτε μίζες.

My idea of Coffee

Μετά από ένα τέλειο γεύμα, για να συνεχίσω την ημέρα μου τι καλύτερο από έναν καφέ; Εσπρέσο Φρέντο σκέτος :) στην υγεια μας...
Να σημειώσω ότι είναι ο 3ος της ημέρας. Λέτε να σχετίζεται με τις ενδοεγκεφαλικές κραυγές;
Βλέπω την ταινία Hot FUzz. Περισσότερα εδώ Η ταινία τα ΣΠΑΕΙ!

Ψηφιακά γελάκια;

Με αφορμή αυτό, έψαξα να βρω μερικά άλλα αστειάκια για αρρωστημένα ψηφιακά μυαλά.
Αν είστε του κλάδου γελάστε. Αλλιώς κρατηθείτε να μη βρίσετε.

Q: How many programmers does it take to change a light bulb?

A: None. It's a hardware problem.

Q:Why did the Comp. Engineer get X-mas and Halloween mixed up?
A: Because Oct(31) == Dec(25)!'

A helicopter with a pilot and a single passenger was flying around above Seattle when a malfunction disabled all of the aircraft's navigation and communications equipment. Due to the darkness and haze, the pilot could not determine the helicopter's position and course to get back to the airport.
The pilot saw a tall building with lights on and flew toward it, the pilot had the passenger draw a handwritten sign reading "WHERE AM I?" and hold it up for the building's occupants to see.
People in the building quickly responded to the aircraft, drew a large sign, and held it in a building window. Their sign said "YOU ARE IN A HELICOPTER."
The pilot smiled, waved, looked at his map, determined the course to steer to SEATAC airport, and landed safely.
After they were on the ground, the passenger asked the pilot how the "YOU ARE IN A HELICOPTER" sign helped determine their position.
The pilot responded "I knew that had to be the Microsoft support building, they gave me a technically correct but entirely useless answer."

πΆΩ ΝΑ δω scrubs...

Μόνος στο δάσος

Δεν ξέρω γιατί αλλά έτσι νιώθω σήμερα. Σαν μικρό παιδί, χαμένο στο δάσος, μόνο του. Χωρίς να ξέρει ότι έχει χαθεί, απλά τσιρίζει για να ακούει μια φωνή.
Το έχω καιρο το πρόβλημα βέβαια. Δεν με παίρνει ο ύπνος χωρίς τηλεόραση ή ραδιόφωνο. Θα υπάρχει σίγουρα κάποια αναφορά στα κιτάπια των ψυχολόγων...

Θέλω να πάρω το κορίτσι μου και να πάω σε αυτό το λιμάνι


να περάσω μια βραδιά με αυτή την εικόνα


και να ηρεμήσω.

Θα έρθουν οι μέρες...

Ψηφιακές τσιγκουνιές

Το κράτος αποφάσισε να επιδοτήσει την αγορά φορητού υπολογιστή για τους φοιτητές. Για την ακρίβεια για το 20% των επιτυχόντων σε κάθε σχολή με υψηλότερο βαθμό εισαγωγής. Είναι αλήθεια ότι κατά τη διάρκεια της φοίτησης σε ένα ΤΕΙ αλλά περισσότερο σε ένα ΑΕΙ, χρειάζεσαι τον Η/Υ σε καθημερινή βάση όπως και το γρήγορο ίντερνετ. Εργασίες, επικοινωνία με συμφοιτητές, ενημέρωση για τα όσα αφορούν το τμήμα είναι πράγματα τα οποία πλέον γίνονται μέσω των νέων τεχνολογιών. Απλώς δεν ξέρω αν το 20% αρκεί.
Για την εισαγωγή στο πανεπιστήμιο όλοι προσπαθούν. Το αν τελικά μπεις σε ένα τμήμα πρώτος ή τελευταίος, δεν σου στερεί την ιδιότητα του επιτυχημένου πρωτοετή φοιτητή. Το κράτος βλέπει την επιδότηση σαν επιβράβευση για τις προσπάθειές τους. Και εκεί είναι το λάθος του. Όταν τα πανεπιστήμια δίνουν σε ΟΛΟΥΣ τους φοιτητές βιβλία για κάθε μάθημα, αξίας 50 ευρώ το ένα, σημαίνει ότι τα 52 μαθήματα που έχει το τμήμα μου για παράδειγμα, αντιστοιχούν σε 2600 ευρώ.
Αν σκεφτεί κανείς ότι με την επιδότηση των 500 ευρώ, οι δικαιούχοι μπορούν να βρουν φορητό ακόμη και με 200 ευρώ, καταλαβαίνουμε τη «γυφτιά». Ας διάλεγε το κράτος ένα φορητό υπολογιστή στα 500 ή 400 ευρώ, με λογισμικό ανοικτού κώδικα το οποίο δεν θα κόστιζε τίποτα (ενώ τώρα η Microsoft κοστίζει τα 200 ευρώ της τιμής), κι ας τον έδινε σε όλους τους πρωτοετείς φοιτητές οποιουδήποτε τμήματος, μαζί με τα βιβλία. Αυτό βέβαια σημαίνει ότι θα πρέπει να αυξηθούν επιτέλους τα κονδύλια για την παιδεία, κάτι το οποίο δεν φαίνεται να έχει κανείς διάθεση να κάνει. Γι’ αυτό στις δημόσιες υπηρεσίες θα υπάρχουν πάντα υπάλληλοι χωρίς καμία επαφή με τους υπολογιστές.

Τι είναι πόλεμος;

Να που άρχισε ο πόλεμος. Όχι με τους Τούρκους που θα θέλατε κάποιοι, για να δικαιολογήσετε και την υποχρεωτική στράτευση. Ας πάρουμε τα πράγματα από την αρχή. Κάποτε είχα ένα παιχνίδι όπου ανέπτυσσες έναν πολιτισμό με πολλές πόλεις. Κρατούσες τους πολίτες ευτυχισμένους με δημόσια έργα και έργα ψυχαγωγίας. Όσοι ήταν χαρούμενοι δούλευαν και η χώρα ευημερούσε. Αν οι πολίτες πιέζονταν, η πόλη έπεφτε σε αναρχία. Τα πάντα έπαυαν να δουλεύουν και ο κόσμος ερχόταν σε σύγκρουση με την άρχουσα τάξη.
Εκείνη την Πέμπτη που τα ΜΑΤ έπαιζαν ξύλο με τους αναρχικούς και τους φοιτητές, δεν καταλάβαιναν ότι έχει χοντρύνει το πράγμα. Η στάση του Πολύδωρα ήταν προκλητική και οδήγησε σε έναν πόλεμο των «γνωστών αγνώστων» με την αστυνομία. Έτσι μετά το αστυνομικό τμήμα Εξαρχείων, το οποίο γενικά φυλάσσεται αρκετά καλά, επόμενος στόχος ήταν το αστυνομικό τμήμα Νέας Ιωνίας. Αν επρόκειτο για μια μολότοφ, δεν θα μου έκανε ιδιαίτερη εντύπωση. Το γάζωμα όμως με όπλο αλλά και η χειροβομβίδα παύουν να είναι μέσα εντυπωσιασμού. Γίνονται θανατηφόρα μέσα σε μια μάχη που δεν μπορεί να τελειώσει εύκολα, ούτε ευχάριστα.
Δεν υπάρχει μια τρομοκρατική οργάνωση που να εκφράζει μια ιδεολογία, όπως με την 17Ν. Δεν υπάρχει κάποιος του οποίου η σύλληψη κατευνάζει τα πράγματα.
Η αλήθεια είναι ότι μετά τη σύλληψη της 17Ν, η οποία έμαθα θα γίνει και ταινία του Χόλιγουντ, το κράτος επαναπαύθηκε στις δάφνες του και ξέχασε την έννοια της τρομοκρατίας. Όσο όμως μένει ανεπηρέαστο από τις φωνές των φοιτητών και των εργατών, και χρειάζεται χειροβομβίδες για να στρίψει το κεφάλι, είναι άξιο της τύχης του. Δεν επικροτώ τη βία. Απλώς αντί να την αποδοκιμάζω, προτιμώ να αποδοκιμάσω τα αίτια που την προκαλούν.

Καποιος με καταλαβαίνει!

Διαβάστε

Ετοιμάζομαι να πάω στρατό το Νοέμβρη. Πάντα το θεωρούσα κάτι άχρηστο. Και συν τοις άλλοις άκρως παράλογο. Το παράδειγμα του φίλου με το ξυπνητήρι, αλλά και η αχρηστία ενός καπέλου είναι ακριβώς αυτό που εννοώ. Μια ποζεριά το όλο σύστημα...

DNA PSych test

Το βρήκα στο και είπα να το κάνω. Όταν κατάλαβα ότι είναι 11 parts φρίκαρα λιγάκι...
Το αποτέλεσμα...


Αν βαριέστε κάντε το...

Ψηφος και συμπάθειες

Η πολιτικοποίηση των Γάλλων λίγο πριν τις εκλογές είναι πρωτοφανής. Κόσμος που ποτέ δεν ψήφισε, γράφεται στους εκλογικούς καταλόγους για να διαμορφώσει το αποτέλεσμα, επηρεασμένος κυρίως από την υποψηφιότητα Σαρκοζί. Από τη μια έχουμε τους νέους από αστικές περιοχές που προσπαθούν να εμποδίσουν την εκλογή του και από την άλλη τους συντηρητικούς, κυρίως ηλικιωμένους που βλέπουν στο πρόσωπό του τη σωτηρία της χώρας. Η ουσία είναι ότι όπως και στην χώρα μας, η ψυχολογία παίζει μεγάλο ρόλο.
Διάβαζα κάπου, ότι στην Ελλάδα στα 3 χρόνια διακυβέρνησης της ΝΔ, έχουν γίνει 177 φανερές δημοσκοπήσεις πολιτικού χαρακτήρα, από τις περίπου 1250 που έχουν πραγματοποιηθεί τα τελευταία 17 χρόνια. Εβδομάδα και δημοσκόπηση δηλαδή. Όποτε το κάθε κόμμα αισθάνεται ανασφάλεια, ζητά μια δημοσκόπηση και του ανεβάζει τη λίμπιντο. Η ερώτηση δε περί καταλληλότερου πρωθυπουργού είναι το μεγαλύτερο σουξέ. Στην Ελλάδα βλέπετε, δεν ψηφίζουμε πολιτικές θέσεις ούτε διακηρύξεις. Έχουμε καταλάβει πλέον ότι δεν υπάρχει περίπτωση σωτηρίας από πουθενά. Τα ίδια πιστεύω έχουν οι μεν με τους δε και μικρή διαφορά θα μας κάνει το ποιος θα κυβερνά αύριο. Ψηφίζουμε μόνο το όνομα. Λες και ψηφίζουμε βασιλιά ένα πράγμα. Το ποιους φέρνει μαζί του και τα μυαλά που κουβαλάνε δεν το κοιτάμε.
Βγάζουμε μια δημοσκόπηση λοιπόν να βγάζει τον ένα άχρηστο και τον άλλο ηγέτη, άσχετο που 3 χρόνια τώρα δεν το δείχνει, και τον σπρώχνουμε στο θρόνο για δεύτερη φορά.
Ψήφος χωρίς νόημα λοιπόν ή αλλιώς ψήφος συμπάθειας. Άλλωστε πώς να εξηγήσει κανείς ότι είμαστε από τις χώρες που ψηφίζουν δεξιά και συνεπώς το κεφαλαιοκρατικό σύστημα χωρίς στην πραγματικότητα να έχουμε κεφάλαιο. Επιλέγουμε να δώσουμε την εξουσία στο κεφάλαιο γιατί είναι πιο συμπαθής ο εκπρόσωπός του. Περαστικά μας.

Κλέφτες να γίνουνε;

Τελειώνοντας ένα πανεπιστήμιο, με την κατάλληλη ειδικότητα, κάθε Έλληνας προσπαθεί να γίνει καθηγητής σε ένα δημόσιο σχολείο. Είτε γυμνάσιο, είτε λύκειο, η μονιμότητα και η χαλαρότητα της θέσης είναι άκρως δελεαστικοί παράγοντες. Ειδικά στην Ελλάδα όπου η βιομηχανία είναι σχεδόν ανύπαρκτη, οι θετικές επιστήμες δεν βρίσκουν εύκολα ανταπόκριση, οπότε μετά από 6 χρόνια σπουδών, καταλήγεις καθηγητής. Με τον βασικό μισθό δημοσίου υπαλλήλου. Αν θέλεις να επιβιώσεις, είσαι υποχρεωμένος να κάνεις ιδιαίτερα μαθήματα.
Ο κ. Χατζητέγας πρόεδρος της Ομοσπονδίας Εκπαιδευτικών Φροντιστηρίων Ελλάδος «κάρφωσε» το φαινόμενο στον εισαγγελέα κ. Σανιδά, ο οποίος με τη σειρά του παρήγγειλε προκαταρκτικές έρευνες. Ο κ. Χατζητέγας ως σωστός επιχειρηματίας, χτυπάει τον ανταγωνισμό με τον καλύτερο τρόπο. Ωστόσο δεν είμαι σίγουρος ότι μπορεί κανείς να εντοπίσει τον καθηγητή που κάνει ιδιαίτερα μαθήματα. Μήπως με παρακολούθηση σαν να είναι μαφιόζος;
Φοροδιαφεύγει όπως επισήμανε ο κ. Σανιδάς βλάπτοντας το κοινωνικό σύνολο. Λες και δεν είναι βλαμμένο από μόνο του. Η Ελλάδα όπως έχω ξαναγράψει, δεν αναγνωρίζει την παιδεία ως επίτευγμα. Ο άνθρωπος που ξόδεψε τα πρώτα 25 χρόνια της ζωής του στα θρανία και έχει αποστολή να διοχετεύσει τις γνώσεις στα παιδιά μας, δεν είναι δυνατόν να πληρώνεται με το σταγονόμετρο. Αναγκάζεται να ενισχύσει το εισόδημά του. Όπως οι γιατροί με τα φακελάκια. Αν μπορούσε η χώρα να πληρώνει το γιατρό ως επιστήμονα και όχι ως δημόσιο υπάλληλο, δεν θα είχε την ανάγκη να «κλέψει». Στον τομέα της εκπαίδευσης, η καθιέρωση της ενισχυτικής διδασκαλίας με τους ίδιους καθηγητές που εργάζονται το πρωί, θα μπορούσε να αντικαταστήσει τα ιδιαίτερα και για τους μαθητές και τους καθηγητές. Θα πρέπει όμως να έχει το επίπεδο των ιδιαίτερων μαθημάτων και οι υπερωρίες να πληρώνονται ικανοποιητικά.

Not today

Today I am not Ok. Κόπηκα στο ένα από τα 2 μαθήματα που είχα για πτυχίο. Εγώ και άλλοι 60 από τους 72 που έδωσαν το μάθημα από τους 200 που το είχαν για πτυχίο. Όπως καταλαβαίνετε για κάποιο λόγο δεν ήρθαν να το δώσουν οι υπόλοιποι. Το μάθημα καταργείται και πάμε για άλλα. Να ευχαριστήσω μόνο τον κ. Μ. για την όμορφη εμπειρία...

Προχειρότητες

Μίλησα αυτές τις ημέρες με έναν φίλο που είναι νεοσύλλεκτος στο στρατό ξηράς και συγκεκριμένα στην Κόρινθο. Περίμενε να περάσουν οι μέρες και να φύγει από εκεί για κάπου καλύτερα. Η απόγνωση στη φωνή του ήταν εμφανής. «Αν δεν με βάλουν στο τάδε τμήμα, δεν ξέρω πως θα αντέξω» μου είπε. Έκανε και την πρώτη του σκοπιά. Σήμερα συνδύασα την συνομιλία μας με την είδηση σχετικά με την αύξηση αυτοκτονιών στο στρατό, και ιδιαίτερα την ώρα της σκοπιάς.
Ένας μικρός αριθμός ατόμων, που συνειδητοποιεί την ματαιότητα του να βρίσκεται εκεί, όπου οι σπουδές του, τα πτυχία του αλλά και οι γνώσεις που έχει απαξιώνονται στο όνομα της ισότητας κάτω από την πειθαρχία, δεν μπορεί να βιώσει εύκολα το περιβάλλον του στρατού. Μιας μονάδας που περισσότερο θυμίζει φυλακή παρά κέντρο εκπαίδευσης και προετοιμασίας για συνθήκες πολέμου. Η σκοπιά είναι το κερασάκι στην τούρτα, για αυτόν που είναι ήδη καταπιεσμένος.
Πέντε αυτοκτονίες μέσα σε 3 μόλις μήνες και όλες στη σκοπιά. Όταν ο φαντάρος είναι μόνος με τον εαυτό του και θέλει να φύγει γιατί δεν έχει επιλέξει να βρίσκεται εκεί. Και αφού κανείς δεν τον αφήνει, παίρνει το συντομότερο δρόμο. Έτσι, το Γενικό Επιτελείο Στρατού επιτέλους κινείται και σκέφτεται να μετατρέψει την ατομική σκοπιά σε περίπολο τριών ατόμων. Ένας μόνιμος και δύο κληρωτοί. Έτσι ο φαντάρος δεν θα μένει μόνος και δεν θα μπορεί να αυτοκτονήσει. Βλέπετε φαντάζομαι το κενό στο συλλογισμό. Σαν να θέλει κάποιος να αυτοκτονήσει και αντί να τον βγάζεις από τις δύσκολες συνθήκες ή να κάνεις ευκολότερη τη ζωή του, απλά του δένεις τα χέρια και του παίρνεις το όπλο. Προχειρότητες αν με ρωτήσετε.

300

Το καθήκον μου ως Έλληνας έκανα κι εγώ το βράδυ της Τετάρτης. Πήγα να δω τους 300. Το Λεονάιντας και την παρέα του. Άλλα περίμενα, άλλα μου βγήκαν, αφού τελικά το χόλυγουντ γύρω έπλεε άφθονο. Κλίσε καταστάσεις, λες και έβλεπα ταινία του Τομ Κρούζ. Εντυπωσιακά εφέ και πειστικές μάχες, σε συνδυασμό με τη σκοτεινιά έκαναν την ταινία ένα βάρος στο στήθος απλώς και μόνο λόγω ατμόσφαιρας. Λες και μύριζες το αίμα και στεκόσουν ανάμεσα στους άπειρους νεκρούς Πέρσες.
Παρατηρήσεις πέραν του εικαστικού οι εξής δύο. Πρώτα απ’ όλα μου αρέσει η προβολή της Ελλάδας σαν μια μικρή χώρα με κόσμο που μπερδεύει την περηφάνια με τη λογική. Θυμίζει στον κόσμο ότι κάποτε υπήρξε μια χώρα με τέτοιο επίπεδο και τέτοιους ανθρώπους. Γέλασα βέβαια όταν ένας Σπαρτιάτης είπε ότι η μάχες δίνονται για να εξασφαλίσουν το σπουδαίο μέλλον και τη δόξα της Ελλάδας. Τελικά τσάμπα φαίνεται να πήγαν και οι 300 και τόσοι άλλοι.
Δεύτερη παρατήρηση. Τα αγγλικά ήταν γελοία και οι υπότιτλοι εκνευριστικοί. Αρχαία ελληνική χρειαζόταν, όπως ο Γκίμπσον γύρισε το Apocalypto στη γλώσσα των Μάγια. Θα έδινε άλλον αέρα και βαρύτητα στην κατά τα άλλα τυπική ταινία δράσης. Είναι κάπως ενοχλητικό το «ή ταν ή επί τας» να το ακούς «with your shield or on it» καθώς χάνει το κύρος του.
Πέραν αυτών των δύο και του κακόμοιρου θηλυπρεπούς Ζέρξες, ή αλλιώς Ξέρξη, η ταινία ήταν από αυτές που αξίζει να δεις, όχι απαραίτητα στο σινεμά. Γιατί πρακτικά είναι μια μεγάλη μάχη, με καλή προβολή της Ελλάδας που σου ανεβάζει λίγο την εθνική συνείδηση, χωρίς πολλές ιστορικές ανακρίβειες και με αρκετό ρεαλισμό.

Από το τούβλο στο καλώδιο...

Η ιστορία λέει ότι μετά την εποχή του λίθου περάσαμε στην εποχή του χαλκού, αν δεν με απατά η μνήμη μου δηλαδή. Στο Γέρακα πάλι ουδεμία εξέλιξη. Έψαχνα για καμιά ώρα χθες για ένα μαγαζί με ηλεκτρονικό υλικό, για ένα εξάρτημα εικόνας και ήχου. Εξάρτημα ε! Όχι συσκευή! Θυμήθηκα ένα μαγαζάκι στη Μαραθώνος, κοντά στην πλατεία. Όλο χαρά πήγα και διαπίστωσα ότι έγινε κατάστημα της ΤΙΜ. Ποιος σκέφτηκε να βάλει την ΤΙΜ στη μέση της Μαραθώνος άγνωστο. Δηλαδή υπεύθυνο γεωγραφικών πληροφοριακών συστημάτων δεν έχει; Τέλος πάντων. Φεύγω από εκεί και ξεκινώ τη βόλτα στους κεντρικότερους δρόμους του Γέρακα, με την προοπτική ότι κάπου θα πετύχω ένα τέτοιο μαγαζάκι. Μετά από αρκετή ώρα και αφού τα μαγαζιά έκλειναν σιγά σιγά πήγα προς Αγία Παρασκευή και το βρήκα σε ένα μαγαζί κάτω από την πλατεία. Στο Γέρακα πάντως όχι.
Διαπίστωσα στη χτεσινή μου βόλτα ότι ο Γέρακας είναι ακόμη στην εποχή της οικοδόμησης. Άπειρα καταστήματα δομικών υλικών και εργαλείων. Σχεδόν κάθε 200μ βλέπεις και ένα. Όταν χτίζαμε κι εμείς το δικό μας σπίτι, θυμάμαι ότι επισκεπτόμασταν ένα τέτοιο κατάστημα κάθε 2 βδομάδες. Κάτι γυαλόχαρτα, κάτι σιλικόνες δουλειά να υπάρχει. Όταν το χτίσιμο τελείωσε δεν ξαναπάτησα. Όσο λοιπόν ο Γέρακας είναι στα μπετά δεν υπάρχει πολύς χώρος για κάτι άλλο πέρα από αυτά τα μαγαζιά. Εκτός ίσως από τα συνεργεία επισκευών και βελτίωσης αυτοκινήτων που έχουν γίνει σήμα κατατεθέν της περιοχής. Μέχρι τότε λοιπόν μένουμε στα ίδια. Για να γίνει η δουλειά σου πρέπει να πλησιάσεις προς το κέντρο των πολυκατοικιών και συνεπώς των πολλών κατοίκων και πελατών. Περαστικά μας.

ΑΝΑΡΧΙΚΕ! ΚΟΜΜΟΥΝΙΣΤΗ! ΑΛΗΤΗ!

Ενώ έφτιαχνα κάτι στον υπολογιστή, είχα δίπλα ανοιχτή την τηλεόραση και ψιλο-άκουγα τις ειδήσεις του Άλτερ. Κόσμος πολύς. 6 παράθυρα παρακαλώ! Ένας φοιτητής, πολιτικοί και δημοσιογράφοι. Μιλούσαν και πάλι για τα επεισόδια της περασμένης εβδομάδας. Όλοι εκτός από το φοιτητή, ο οποίος πήρε το λόγο και είπε ότι είναι κατά της βίας και καταδίκασε τον άκριτο ξυλοδαρμό αθώων φοιτητών από τα ΜΑΤ. Οι δημοσιογράφοι και κυρίως ο πολιτικός της ΝΔ τον ρώτησαν με στόμφο εάν στο όνομα των κινητοποιήσεων συμφωνεί με το κάψιμο της σημαίας και του περίφημου φυλακίου. Ο φοιτητής απάντησε ότι θα έπρεπε να κοιτάνε καλύτερα την ουσία. Το γιατί ήταν όλοι αυτοί οι φοιτητές στο δρόμο και τη στάση της κυβέρνησης απέναντί τους. Το γεγονός ότι σε πρακτικό επίπεδο, με τον ξυλοδαρμό διαδηλωτών και όχι ταραξιών, κάνουν τον κόσμο να φοβάται να διαμαρτυρηθεί όταν δεν συμφωνεί με την κυβέρνηση. Ξανά η ερώτηση από τον πολιτικό. Χωρίς να σχολιάζει τα όσα λέει ο φοιτητής. Άντε πάλι να προσπαθεί ο φοιτητής να μιλήσει για την αδιαλλαξία της κυβέρνησης. ΤΑ ΙΔΙΑ ο πολιτικός, και πρίμο σεκόντο οι δημοσιογράφοι: «Είναι εμφανές ότι δεν θέλει να απαντήσει» και ένα υποτιμητικό «Αφήστε τον!». Τον παλιο-αναρχικό! Τελικά ο φοιτητής απάντησε τα αυτονόητα και το σεβασμό προς την αιματοβαμμένη σημαία του πολυτεχνείου. Απάντηση όμως ο ίδιος δεν πήρε. Ούτε καν επιχειρήματα. Αν έλεγε ότι στο όνομα της παιδείας δεν τον νοιάζει η σημαία, θα ήταν είδηση. Αυτό προσπάθησαν να βγάλουν. Το μόνο που κατάφεραν ήταν να με τσαντίσουν και να αλλάξω κανάλι… Περαστικά σας αγαπητοί…

Τι είναι η ζωή...

Δεν μπορείς παρά να αισθανθείς τη μικρότητα του ανθρώπου μπροστά στους γραμμένους νόμους του σύμπαντος όταν διαβάζεις ειδήσεις σαν κι αυτή…
Ο 56άχρονος Άντι Φίτσετ όταν πληροφορήθηκε ότι πάσχει από καρκίνο του πνεύμονα και έχει λίγους μήνες ζωής μπροστά του είχε προετοιμαστεί για μια νέα ζωή στη Μαγιόρκα. Είχε αγοράσει μάλιστα δύο μπάρ και ετοιμαζόταν να κάνει αυτό που τον ευχαριστούσε. Η γνωμάτευση φυσικά του άλλαξε τα σχέδια και για λίγες μέρες τον έριξε σε απραξία. Ευτυχώς συνήλθε σύντομα και στους έξι μήνες ζωής που του έδωσαν κανόνισε τις τελευταίες του υποθέσεις, τακτοποίησε τα πράγματά του και θυμήθηκε όλες τις ευτυχισμένες στιγμές της ζωής του. Κανόνισε λοιπόν στους 5 μήνες, μια αγρυπνία, όχι με τη μορφή θρήνου αλλά εορτασμού για την γεμάτη ζωή που έζησε. Την προσωπική του αγρυπνία!
Όμως, 10 μέρες πριν το γεγονός, ο Άντι έφυγε. Λες και ότι είναι ανώτερο από τον άνθρωπο θεώρησε ότι δεν έπρεπε να τον αφήσει να κρατήσει την αξιοπρέπειά του. Να μην πετύχει τη νίκη απέναντι στο θάνατο γιορτάζοντας για την ζωή του.
Ωστόσο, σε εμένα τουλάχιστον ο άνθρωπος αυτός χαράχτηκε στη μνήμη μου ως αγωνιστής σε έναν αγώνα χαμένο από χέρι. Και αυτό γιατί δεν αγωνίστηκε για να κρατηθεί στη ζωή, μάταιος κόπος θα ήταν, αλλά γιατί ο αγώνας του ήταν απέναντι στο συναίσθημα της μικρότητας που αφήνει ο θάνατος. Ακόμη κι αν δεν πρόλαβε να δώσει το χτύπημά του, για μένα η σκέψη του και μόνο μετράει. Γιατί στην άλλη πλευρά θα πάει με το κεφάλι ψηλά. Και ίσως βρει και εκεί ένα μπαράκι για να σερβίρει τους υπόλοιπους που ξεκίνησαν νωρίτερα από αυτόν.

Μαγειρική αντικειμενικότητα

Γενικά μαγειρεύω αρκετά καλά. Από τα λίγα πράγματα που δεν έχω μάθει να κάνω και έχω αρχίσει να το παλεύω είναι το άνοιγμα φύλλου για πίτες. Χαζεύοντας λοιπόν στο Ιντερνετ έπεσα σε μια συνταγή η οποία είχε και 2 νεροπότηρα νερό. Και συμπλήρωνε εντός παρενθέσεως : "Όχι από εκείνα τα τεράστια". E; Τεράστια; Πόσο τεράστια; Πολύ τεράστια; Πόσα ml είναι το τεράστια; Μπερδεύτηκα.

Mπορώ να έχω μισό Τόλκιν παρακαλώ;

Όσοι έχετε μια επαφή με τον κόσμο της λογοτεχνίας, θα ξέρετε το έργο του Τολστόι «Πόλεμος και Ειρήνη». Το κατά πόσο έχετε καθίσει να διαβάσετε τις 1500 σελίδες του όμως είναι ένα θέμα. Είναι όντως κάπως αποθαρρυντικό σαν ιδέα αλλά στο κάτω κάτω της γραφής έτσι το έγραψε και έτσι υπάρχει. Έρχονται λοιπόν μελετητές και συγγραφείς και απομονώνουν από την ιστορία μόνο την πλοκή και την απογυμνώνουν από τους φιλοσοφικούς στοχασμούς του συγγραφέα.
Συγκεκριμένα η κ. Εβελίνα Ζάιντενσουρ είναι η υπεύθυνη η οποία μελετώντας τις αλλαγές στα μελάνια και τα χαρτιά του Τολστόι κατέληξε στην αρχική εκδοχή της ιστορίας. Την οποία όμως ο Τολστόι βελτίωσε με 700 ακόμη σελίδες! Οπότε δεν μπορούμε να μιλάμε για ένα πλήρες έργο. Ο τίτλος της νέας έκδοσης θα έχει υπότιτλο «Η αυθεντική εκδοχή». Γιατί όχι η πετσοκομμένη;
Εντάξει. Ο κόσμος έχει σταματήσει να διαβάζει βιβλία και αυτό το βλέπουμε γύρω μας καθημερινά. Τα βιβλιοπωλεία τείνουν να γίνουν τόπος απόκρυφης λατρείας προς ένα είδος καταδικασμένο να μένει στα ράφια. Κάτι οι γρήγοροι ρυθμοί ζωής, κάτι οι απίστευτα ποικίλες εναλλακτικές μορφές διασκέδασης, το βιβλίο περνάει σε τελευταία μοίρα για ένα μεγάλο ποσοστό ανθρώπων. Και αυτό για αυτούς που κάποτε διάβαζαν. Γιατί υπάρχουν άλλοι και κυρίως νεότεροι οι οποίοι τα απεχθάνονται. Είναι όμως τα παραπάνω λόγος να βγάζουν συμπτυγμένες εκδόσεις των κλασικών βιβλίων; Εμένα μου θυμίζει τη στιχομυθία: «Διάβασες το τάδε;» , « Μπα είδα την ταινία, δεν έλεγε». Μα φυσικά και δεν έλεγε όσα έκατσε να γράψει στίβοντας το μυαλό και την ψυχή του ο συγγραφέας. Η λύση λοιπόν δεν είναι το πετσόκομμα αλλά η διαμόρφωση της κατάλληλης παιδείας. Και ίσως σε κάποια χρόνια να αλλάξει η κατάσταση.

Έξω τα χρώματα!

Είναι κρίμα να ακούς νέα παιδιά, φοιτητές, να μιλούν εμφανώς καλυμμένοι κάτω από πολιτικά κόμματα. Έβλεπα στην τηλεόραση να μιλούν για την παιδεία, διάφοροι να εκτιμούν ότι το θέμα είναι η πραγματική αναβάθμιση των πανεπιστημίων, το κλείσιμο των περιφερειακών σχολών αγνώστου ταυτότητας που υπάρχουν μόνο για αναβολές από το στρατό και ενίσχυση της τοπικής οικονομίας. Προς το τέλος και ενώ σκεφτόμουν και μελετούσα τα όσα είχα ακούσει βγαίνει να μιλήσει και ο τυπικός εκπρόσωπος ΔΑΠ. Λέω τυπικός αρχικά επειδή ήταν το κλασικό γαλάζιο πουκαμισάκι, σήμα κατατεθέν κάθε οδηγού λεωφορείου και δαπίτη. Πιο ταμπέλα δεν γίνεται. Πάμε παρακάτω. Ενώ περιμένεις να ακούσεις την πρόταση των φοιτητών, και τονίζω την ιδιότητα αυτή, ακούς κάτι που σε εξοργίζει. Να κατατεθεί λέει ο νόμος πλαίσιο ως έχει, αφού έτσι μόνο θα υποχωρήσουν όσοι αντιδρούν. Πιο δεξιά θέση κι από την ίδια την κυβέρνηση. Τελικά μάλλον αρκετός λαός ξεχνά τι σημαίνει δεξιά…
Η ίδια παράταξη, στο Πανεπιστήμιο Πειραιά, πριν μερικά χρόνια πρότεινε το κλείσιμο μιας σχολής διότι λειτουργούσε σε βάρος μιας άλλης. Πρακτικά αποτελούσε απειλή στην αναζήτηση εργασίας. Ακόμη και οι φοιτητές της σχολής που θα έκλεινε, ως γνήσιοι δαπίτες, υποστήριζαν ότι αφού έτσι πρέπει ας κλείσει η σχολή και ας μείνουμε εκτός ΑΕΙ. Και επειδή δεν νομίζω ότι είναι ηλίθιοι, μήπως η μεταγραφή τους ήταν κανονισμένη;
Τα φερέφωνα των κομμάτων δεν έχουν θέση μέσα στα πανεπιστήμια. Όχι πια. Οι φοιτητές έχουν αυτή και μόνο την ιδιότητα και κανένα χρώμα. Δεν πρέπει να υπηρετούν το συμφέρον κανενός πέραν του δικού τους και των αυριανών φοιτητών. Να εξασφαλίσουν ότι το πανεπιστήμιό τους θα είναι πηγή γνώσης και όχι μαγαζί της εκάστοτε κυβέρνησης και του κάθε επιχειρηματία.

Ζαπ!

Θα αλλάξει άραγε ποτέ η κοινωνία ή μάλλον καλύτερα ο άνθρωπος ως είδος; Αν είσαι μια εμφανίσιμη ξανθιά ύπαρξη βουτηγμένη στα ναρκωτικά, με έκλυτο βίο πορνοστάρ, όταν πεθάνεις από άγνωστα αίτια τα μέσα θα συνεχίσουν να ασχολούνται μαζί σου για αρκετό καιρό. Αν είσαι ο εφευρέτης μιας από τις σημαντικότερες συσκευές του κόσμου θα περάσεις στα ψιλά γράμματα.
Πέθανε την περασμένη εβδομάδα ο Ρόμπερτ Άντλερ ο οποίος είναι ο πατέρας του τηλεκοντρόλ! Από το 1950 η εταιρεία Zenith ξεκίνησε να πειραματίζεται φτιάχνοντας αρχικά ένα ενσύρματο χειριστήριο, μάλλον άχρηστο. Το 1955 έφτιαξε ένα τηλεκοντρόλ που λειτουργούσε με φωτεινά σήματα. Όχι ιδιαίτερα βολικό, αφού τελικά επηρεαζόταν από κάθε πηγή φωτός. Τελικά τη δεκαετία του ’60 ο Άντλερ έφερε στην παραγωγή το τηλεκοντρόλ υπερήχων το οποίο επικράτησε για μια εικοσαετία οπότε και περάσαμε στις υπέρυθρες. Για 20 ολόκληρα χρόνια λοιπόν όσοι είχαν τηλεόραση της Zenith χάρη σε αυτόν τον άνθρωπο δεν χρειαζόταν να σηκωθούν από την πολυθρόνα τους!
Έχοντας προλάβει την εποχή που οι τηλεοράσεις δεν είχαν τηλεκοντρόλ, έστω και οριακά, έχω εκτιμήσει κάθε άνθρωπο που εργάστηκε για κάτι τόσο απλό το οποίο σήμερα με τα ασύρματα δίκτυά μας και τα κινητά με ενσωματωμένα χειριστήρια θεωρούμε αυτονόητο. Βέβαια την εποχή εκείνη, η τηλεόραση στην Ελλάδα είχε 2 κρατικά κανάλια όλα κι όλα οπότε το ζάπινγκ δεν υπήρχε καν σαν έννοια.
Γιατί είμαστε έτσι; Γιατί δεν εκτιμάμε αυτούς που πραγματικά βοηθούν την ανθρωπότητα και κάνουν κάτι για το συνάνθρωπό τους και την επιστήμη; Και κυρίως πως περιμένουμε ο νέος επιστήμονας να προσπαθήσει να δημιουργήσει μία ΙΔΕΑ. Όχι τόσο να την υλοποιήσει αλλά να εντοπίσει τις μικρές ανάγκες της καθημερινότητας και να «δει» τρόπους για να τις καλύψει.

Μικρός ο κόσμος...

Τυχαία μέσα από μονιτορ, βρήκα την συναναγνώστρια. Ο Αζίζ Νεσίν είναι ένας από τους συγγραφείς που διάβαζα από το δημοτικό. Τον έβλεπα συχνά στη Χάλκη, νήπιο ακόμη. Μέχρι και αφιέρωση στην αυτοβιογραφία του έχω, από την επίσκεψή του στην Ελλάδα. Ο Νεσίν με έκανε να αγαπήσω τον εκεί τόπο περισσότερο, να τον δω από τα μάτια του έμπειρου κατοίκου με ψυχή παιδιού. Με έκανε να χρησιμοποιώ την έκφραση "Ετσι ήρθαν τα πράγματα, μα έτσι δε θα πάνε" σαν οδηγό.

Μια βουτιά ακόμη

Δεν θα στεριώσω ποτέ σε ένα μπλόγκ απ' ότι φαίνεται. Οπως και να έχει ξαναδοκιμάζω το comeback μου και ευχαριστώ αυτούς που μου το θύμισαν. Θα προσπαθήσω να τα λέμε πιο συχνά.